VIÑERON OS REIS

Durante a infancia, non durante moitos anos, fun un escéptico prematuro, a noite de Reis pasábaa durmindo a medias pola preocupación de se virían ou non. Cabía sempre a posibilidade de que, por calquera accidente ou imprevisto, embarrancasen, non deran co enderezo ou, polo que fose, non me quixesen visitar a min. A pesar de que cada mañá do día 6 confirmaba que non fallaban, que chegaban houbese néboa, tormentas ou xeada, ao ano seguinte ninguén me libraba da angustia da noite anterior, podía ser que, aínda non fallando nunca, este, polo que fose, se cumprise a desgraza. Porque como auténtita desgraza viviría que non aparecesen as súas mostras de pasar pola casa, pois, realmente, con ser importantes os regalos, o que máis agradecía era que personaxes de tanta importancia tivesen o detalle de buscar o meu enderezo, preocuparse de saber qué era o que máis me apetecía ese ano, pasasen os traballos de conseguilo e, por riba, no medio da noite, co mal durmidos que deberían andar os pobres, realizar o esforzo do mo vir colocar nos lugares máis insospeitados: unha veces debaixo da cama, outras nun curruncho non que nin imaxinaba que eles deran con el, na cociña, mesmo ás veces ben agochado, coma se pretendesen prolongar a miña ansiedade. O certo é que nunca fallaron. Por iso, a pesar de que o escepticismo non foi a menos e pasei por etapas negativas nas que intentei prescindir deles, aínda agora de vello lles teño moita lei e continúo agardando cada ano a ver se veñen e qué traen. Confeso que este ano non as tiña todas comigo. Como agora xa se caeu na inflación de regalos en tantos días e por tan variados motivos, sospeitei que xa tería recibidos todos os regalos que me tocaban e, como xa non son un neno, non baixarían tanto a dificultade en min. Deiteime tranquilizándome e preparándome para un espertar sen sorpresa. E así durmín dun tirón ata arredor das seis da mañá, que espertei medio desconcertado ata que unha luz me petou no cerebro lembrándome que hoxe era día de Reis. Vencín a tentación de me erguer e dar unha volta pola casa por se obrara o destino algún milagre, pero decidín concentrarme en durmir outro anaco. As oito espertei de outra vez, convencinme de que non debía ser tan pueril e dispúxenme a tomar un pequeno almorzo coma calquera outro día. Pero ao entrar na cociña, xusto no medio e medio, atravesada diante da porta, vexo unha caixa enorme recuberta dun papel brillante. Sorprendido, freguei nos ollos. Ao abrilos de novo, comprobei que non soñaba, que era certo: a caixa seguía diante de min brillando, case da altura da meseta da cociña. Que haberá dentro de caixa tan grande? Prolonguei o pracer canto puiden pero chegou un momento no que me venceu a curiosidade. Armado de tesoiras comecei abrindo delicadamente papel dourado tan brillante. Viña ben precintado. Pegado con cinta adhesiva resultaba difícil ir chegando á porta de entrada da caixa. En canto cheguei, decateime de seguida que o regalo traía broma. Dentro da caixa máis grande había outra pequena e así, coma monecas rusas, fun contando ata seis, claro que cada unha co seu envoltorio en papel dourado, ben protexida con cinta adhesiva e deixando sempre a dúbida de se por fin aparecería na que estabas o que os Reis querían regalar. Como era de supoñer, todas foron aparecendo baleiras ata a última, pequechiña, mínima, libre de precintos, sen papel que a cubrise, fácil de acceder ao seu interior onde atopei un papel dobrado. Abrino curioso e con letras maiúsculas puiden ler: NON SODES OS FUNCIONARIOS OS CULPABLES DOS MALES QUE NOS LACERAN. NON É CERTO QUE SEXADES INÚTILES E LACAZÁNS. PODEDES ESTAR TRANQUILOS: REALIZADES FUNCIÓNS IMPRESCINDIBLES. Lin varias veces o papel. Gardeino. Pensei deleitándome cómo personaxes tan especiais darían con que realmente estaba ata o pucho de escoitar a ladaíña indiscutible, case un dogma de fe que se vai instalando entre a opinión acrítica, de que os funcionarios sobramos, somos lacazáns e os culpables de todo mal, e non tiven máis remedio que aceptar que os Reis son realmente magos, saben o que necesitamos nenos e vellos, e veñen cada ano sen falta, pase o que pase e dígase o que se diga.