REPARTO SOCIAL DAS EMOCIÓNS

DITO DA MANEIRA que nolo dita o sentido común: compartir penas e preocupacións con persoas achegadas, alivia e fai ben. Claro que se participamos cos demais das nosas ledicias e estados de ánimo positivo tamén aumenta o noso benestar. Co que a conclusión acae sen esforzo: ver xente e relacionarse mellora o humor. Por iso, cando as preocupacións, tristezas, melancolías ou alegrías nos invaden, sempre é bo buscar con quen compartilas. E cando un vai vello, se xubila ou pasa por un período de crise, sempre se lle aconsella que non abandone as relacións sociais. O malo é que hai momentos nos que, precisamente debido á melancolía, á tristeza ou a que cavilamos e rumiamos inutilmente nas nosas desgrazas, non estamos en condicións de establecer contactos cos demais. Pechamos un círculo vicioso: sentiríame moito mellor se me relacionase, pero como estou mal non me relaciono e así estou peor e máis incapacitado para me relacionar.

Nun estudo realizado por psicólogos sociais, pedíuselle a voluntarios que se achegasen e falasen durante algúns minutos ao día con persoas descoñecidas do sexo oposto. Avaliados os estados de ánimo antes e despois do encontro, comprobouse que o feito de manter esa relación con persoa descoñecida de sexo oposto beneficiaba o estado de ánimo de maneira considerable. Outro tanto acontecía cando a outros voluntarios se lles pedía que se achegasen á súa parella comportándose coma se fose a primeira vez que se falaban. Cal era a causa de tal benestar? Intentar dar boa impresión. Se na nosa conduta habita máis ou menos oculto o desexo de agradar e ata certo punto seducir ao outro, a posibilidade de benestar aumenta porque estamos en condición de verificar a nosa aceptación social. A todos nos gusta agradar, comprobar que gustamos. Outra cousa é que o admitamos. Preguntados os voluntarios sobre a importancia que podería supoñer tal contacto na elevación da súa moral, todos desprezaron o efecto que podería supoñer. Parece que tendemos a valorar máis do debido a nosa estabilidade e impermeabilidade diante do entorno, coma se foramos imperturbables. Cando non. Pertúrbanos moito o que os outros pensen, digan e cómo se comporten con nós. Mellor sabelo. E sabido todo, sen dúbida moito mellor que andemos atentos a participar cos outros non só as nosas penas e desgrazas, senón tamén nas ledicias e esperanzas, facéndoo, ademais, coma se estiveramos diante da primeira e transcendente oportunidade de quedar ben e deixar unha boa imaxe. Que nos recoñezan, gustar e comprobar que caemos ben, impórtanos e alédanos moito máis do que con frecuencia queremos admitir.