O FILLO DO COCIÑEIRO

Cando vin que os ollos se lle enchían de auga e trataba cos seus puños grosos de conter as bágoas que lle saltaban dos ollos, intentei tranquilizalo con razoamentos que estou seguro de nada lle serviron. Deberías pensar, prediquei no deserto, que non deixas de ser un neno afortunado, moitos quixeran estar no teu lugar. Retirou os puños dos ollos para me mirar incrédulo cos ollos encarnados e mollados. Si, continuei co argumento por se podería servir de mínimo anestésico, moitos compañeiros teus están pasando por momentos tan difíciles ou máis ca ti na súa casa. Noteille ganas de retrucar o meu argumento pero asaltouno outro trebón de bágoas e volveu a poñer un dique protector. Claro, home, pensa, continuei -cando un se agarra a un salvavidas, non o solta aínda que xa se vexa no fondo do mar-: hoxe moitos dos teus compañeiros de estudos teñen a seu pai (ás veces ao pai e máis á nai) no paro, e iso si que é triste.

Como as bágoas xa lle enzoufaban toda a cara, busquei un pano de papel e ofrecinllo. Non, non, rexeitouno en primeiro intentando enganarme como que non choraba, pero ao mirar que tamén os puños estaban enchoupados, aceptouno e limpouse.

Recuperada unha miga de tranquilidade, continuou detallándome: é que outros anos eran corenta e cinco días pero agora son catro meses. Tes razón, non me quedou outra que admitir a evidencia, pero a cambio gana un salario, ten cartos para que ti e teu irmán poidades comer, vestir, seguir estudando... Ten que cociñar para moita xente, cortoume nun xiro narrativo buscando respiro en asuntos que notou eu non dominaba, é coma cociñar para unha voda cada día. Non o dubido, aceptei e calei para que me seguise contando. Son el e máis outro, fan falla dous cociñeiros polo menos, un só non da abasto para tanta xente, ademais cómpre cociñar moi ben, a xente se non come ben non traballa ben, e ese traballo, meu pai dimo sempre, é moi duro, fai falla ser moi forte e resistente, non serve calquera, eu non penso traballar nunca así, por iso meu pai quere que estude. Mellorando estás, animeino, as túas notas son moito mellores cás do ano pasado. Fixo un alto na narración, coma se lle volvesen ao acordo ideas tristes, quedou un anaco en silencio e dun golpe rematou: ten razón que non ter traballo é peor, non digo que non, limpou o nariz co pano de papel, pero o mar ten moitas tormentas, e aínda que o barco é moi grande, mamá sempre ten medo, e eu tamén, pode pasar calquera cousa, e aínda que chama cada noite, ata que volva faltan tres meses, e si, é certo que despois pasa dous meses na casa, pero para que veña aínda falta moito e as Malvinas quedan moi lonxe.