DAVOS NON, DELFOS

Non podo evitar estar cada ano pendente de Davos. Creo que é porque me vén á memoria A montaña máxica de Mann. Certo que a única semellanza entre a novela e a reunión de grandes homes (e mulleres) da actualidade queda reducida á fría e fermosa paisaxe, pero a min sóbrame para estar atento ao que din as variadas, intelixentes, triunfadoras, ricas e determinantes personalidades que acoden á localidade suíza. Na reunión de cada ano case sempre sobresae algún cantante (algún, cantante por oficio, non polas arroutadas que solta) lanzando ideas obvias coma se contivesen concentrada A crítica da razón práctica de Kant ou o Ética e Política de Aristóteles. No que levamos da xuntanza deste ano xa me chegaron pílulas de personalidades sobresaíntes. A primeira advertencia chega da intelixencia soberbia de Soros, ese meigo capaz de amasar cartos coma se lle viñese ditado desde o ADN transmitido por vía paterna (se cadra si). Resúmese a súa mensaxe en que rifa aos dirixentes europeos porque non están actuando con intelixencia. Vén dicindo: os gobernos europeos estano facendo fatal. En especial Alemania, que actúa como un capataz, impoñendo disciplina fiscal. A austeridade alemá está creando tensións que poderían romper a UE. Pódese esixir disciplina, di o multimillonario, aos países con elevado déficit , pero entonces outros deben estimular as súas economías para no caer na espiral deflacionista . A Roubini, ese economista americano con brillo nos ollos de derviche turco, ao parecer o único que acerta nas predicións nas que todos erran, tampouco lle gusta como se está conducindo a crise en Europa. Se todos axustan ao mesmo tempo, non hai saída. Cáese nun círculo vicioso ( austeridade, recortes, conxélase a inversión e o gasto público, medo, contráese a demanda privada, caen beneficios empresariais, máis paro, menos impostos e volta a comezar con máis recortes) que podería incluso facer esbourar en malestar social. Tampouco lle gustan a Roubini as férreas receitas de Merkel, pero a dirixente alemá non se engruña. Hai que emular aos países que son rigorosos e austeros. Cómpren reformas, axustes, máis rigor, máis rigor. Máis Europa, pero con máis esforzo e máis reformas. Na fría Davos, os donos do mundo opinan, pontifican, reflexionan, caen folerpas de neve, pero Merkel non se inmuta. Na antigüidade, o templo de Apolo en Delfos era o máis soado e prestixioso para desentrañar os misterios do destino. Por medio da Pitonisa querían reis, artesáns, guerreiros e poetas desenlear a maraña dos temores diante do futuro. A fe era tanta que nunca fallaba a predición, quen fallaban eran os intérpretes do que de maneira críptica se anunciaba naquel santuario. Tal vez debamos volver os nosos ollos a Delfos e esquecernos de Davos. Postos a crer, mellor nas mans de Apolo que nas de Soros ou Roubini. Descoñezo se as pitonisas profetizaban baixo efectos de substancias que as embriagaban tal e como o escritores cristiás nos quixeron convencer, é probable que canto anunciaban non fosen máis que enredos confusos para alimento das mentas famentas de claridade diante da rudeza do destino. Non importa. Se o xefe dos exércitos quería saber hora e día de ataque favorable, consultaba; se a defensa da nación debaía ou non encomendarse a tal estratexia diplomática, consultábase; se o conflito familiar xiraba arredor dun nó de pezoña da que había que se arredar, a consulta era obrigada. Non importaba o resultado da consulta. Se a realidade non coincidía co prognosticado, peor para a realidade, non soubera ler ben o complexo mensaxe do oráculo. Algo similar está ocorrendo coas mensaxes dos expertos actuais. Eles sempre acertan. Os que fallan son os datos, a realidade económica, as reformas mal feitas, os axustes pouco contundentes. Os diagnósticos e prognósticos son sempre correctos, van na dirección adecuada. Só falta que saibamos ler, interpretar. Por iso aos profetas de Davos sempre lles vai ben. Nunca lles saen mal as contas. Instalados no silencio luxoso do aire limpo, tal e como en Delfos entre loureiros, musas e liras, os intermediarios dos deuses modernos tamén prognostican sen medo ao erro. Sempre atinan. Os que nos equivocamos somos os que consultamos, os que imos con fe inquebrantable a solicitar a súa confortable palabra que nos tranquilice diante do cruel destino. Por iso eu manteño, chegados a este punto, e estando as cousas como están, mellor volver a Delfos e non a Davos, pois, aínda que como tal Delfos xa nos exista, lugares haberá polo Parnaso que permitan aos gregos elevar un altar dende o que desenredar o escuro futuro. Así, se non máis, concentrariamos aos ricos do mundo en Grecia, inicio da cultura europea, inicio desta desfeita económica que trae de cabeza a Europa, para lle dar unha miga de respiro nestes tristes e duros días.