A INDECENCIA COMO SAÍDA

NON debe haber outra saída do tobo que as medidas indecentes. Parece coma se estiveramos condenados a esa cruz, coma se sen indecencia non houbese salvación. Os gobernantes, cansos de se reunir e sopesar, acordan solucións nunha dirección única, e ata fan pensar que non existen outras. Así, cínicos e sen vergonza, declaran unha amnistía fiscal, non controlan a fuga de capitais e dan gato por lebre facéndonos crer que perseguen o fraude, cando en realidade non deixan de caer na indecencia fácil de castigar sen piedade ao asalariado. Premiar ao defraudador e castigar ao cidadán honrado paréceme dunha indecencia indignante. E isto é o que se vén facendo sen escrúpulo.

Non contentes, dan facilidades aos negocios máis escuros modificando leis e consentido falcatruadas varias con tal de aparentar creación de emprego, aforran rebaixando servizos básicos, que a quen máis prexudican é os máis necesitados, creando cada día máis excluídos. Recortar en sanidade, educación, dependencia e xustiza non é máis que bater sen piedade contra os máis necesitados. Que neste momento sexamos na eurozona o país de maior desigualdade social despois de Romanía é dunha indecencia inxustificable.

Repítese con teimosía, como explicación diagnóstica da situación actual, que todos vivimos por riba das nosas posibilidades e por iso agora demos pagar con tanto sufrimento por aquel mortal pecado. Non tal. Por máis que o repitan non me convencerán. Os asalariados que pagamos honradamente os nosos impostos non causamos a crise nin a desigualdade. As grandes construtoras que se enriqueceron de maneira pornográfica, as caixas e bancos, os mercados financeiros globalizados, os gobernos corruptos e as institucións encargadas do control si deben mirar se viviron e pretenden seguir vivindo por riba das súas posibilidades, sendo eles os que obrigan coas súas artimañas a que non quede outra que as solucións indecentes. Porque ao final, cando se propón a medida decente, que os verdadeiramente ricos, sen posibilidade de escamotearse nin chantaxear, contribúan proporcionalmente cos seus impostos para reactivar e redistribuír, sempre se atopan escusas e razoamentos para desprestixiala e ridiculizala. Co que seguimos condenados á saída pola vía da indecencia e, para que non rechiemos, recitando a ladaíña que nos culpa: por vivir por riba das nosas posibilidades.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO