VERGONZA

Levaba meses (29 e un día) apuxando pola vontade para non caer. Non podía permitirse esa debilidade. Nin polos fillos, nin pola muller, nin polos seus pais, nin por el mesmo. Por nada. Por nada do mundo quería que o visen afundido, perdido e vencido por quedar sen traballo. Moito menos avergonzado. Non había razón, a súa conduta estivo desde que ben novo comezou a traballar dominada sempre pola responsabilidade, a prudencia, a intención de organizar a súa familia, mirar para que os seus fillos estudasen, vivir sen luxos, só vivir dignamente, razoablemente. Por iso non quería agora sufrir humillación nin deixarse caer no pozo da melancolía. Mais todo se foi descompoñendo. As desgrazas amoreáronse encadeadas como atraídas por unha forza imparable. Durante este tempo tamén a muller perdeu o seu traballo, as axudas do paro foron caducando, os nenos seguían necesitando libros, vestido, comida. Si, seus pais e os da muller botaron un man. Nunca faltou leite nin yogures nin pan na casa. Pero a tensión medraba cos días ao ver que non aparecería traballo para ningún. Certo que abandonaron o envío de currículos a empresas, esgotóuselles a paciencia aos dous, era inútil. Certo que algunhas mañás non andaron coma posesos chamando a amigos e coñecidos por se sabían dalgún traballo, o que fose, con tal de ingresar algo a fin de mes. Aínda así, mes a mes, non decaeron, arranxaron para que non faltasen libros, nin abrigo e comida para os nenos. E non caeron. Mantivéronse tesos, firmes. Así continuaron ata que as cartas do banco pasaron da información á ameaza, as conversas na oficina bancarias subiron de ton e a entrada no castelo das resolucións xudiciais os foi quebrando. Resistiron, negociaron, solicitaron axuda a familiares, pospuxeron, pero chegou o día no que a espada do desafiuzamento pendurou noite tas noites enriba das súas cabezas. Non había maneira de pechar ollo para durmir algo. Cada xornada convertíase nunha incerteza preñada de terror e rabia. Conducidos pola rabia asociáronse con algúns que pasaban por idéntica desgraza. Recibiron algún empuxón para non decaer axiña. Conseguiron paralizar e reter a decisión un par de meses. Pero todo indicaba que non habería escapatoria. Víanse coma un coello non tobo escuro. E foi entón cando apareceu o primeiro síntoma da vergonza. Pouco antes de que chegase a temida orde, o home responsable desde os 22 anos, que levaba 12 na mesma empresa rendendo sen queixa, que formara unha familia estable, que se empeñara para conseguir unha vivenda de 88 m2 , que non fallara nin un triste mes un recibo ata que perdeu o traballo, o mesmo ao que convenceran na oficina para que domiciliase a nómina e se hipotecase sen medo, experimentou vergonza. Vergonza por non dar termado da familia, por quedar sen traballo, por estar a piques de quedar sen casa e ter que negociar un acomodo na casa dos sogros; vergonza por non ser quen a conseguir traballo aos seus 42 anos, por temer que aos seus fillos lles faltase o imprescindible; vergonza por non ser home en condicións diante da súa muller; vergonza de vivir. A última vez que o atopei aínda non se levara a cabo do desafiuzamento. Pero a súa mirada escapaba avergonzada. O seu ánimo quebrado era a evidencia de se dar por vencido, de estar rendido. Non quería dar explicación nin manifestar os seus sentimentos. A vergonza tíñao aniñado sen capacidade de reacción. Foi ela, a súa muller, quen tirando del, sen o máis mínimo rubor, me pediu que o contase, que o dixese sen ocultar nada. Escríbeo. Escríbeo as veces que faga falla. El non ten razón para se sentir avergonzado, nin eu. Eu non teño vergonza. Escríbeo, por favor, por que imos nós sentirnos avergonzados? Non hai razón, ningunha. Se alguén debera sentila son outros, non nós. Ningunha desgraza por máis que se amoreen logrará avergonzarme. E miraba para o seu home e insistía: Oíches? Ningún motivo para a vergonza. Os que se deberían avergonzar son outros. Estarei sen traballo, quedarei sen casa, pero non me vou avergonzar, non o conseguirán. Nunca. Aos que se lles debería caer a cara de vergonza é a outros. Escríbeo, díxome: o último que nos pode pasar é que nos avergoncemos, se para algo debes servir os que escribides é para que se avergoncen quen realmente o merecen, non nós. Nós nunca.




PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA