FALAR, CANTAR, LER

A INFORMACIÓN dos últimos anos parece coma se estivese cargada de pezoña. Chéganos por calquera dos condutos cargada de metralla estresante e dolorosa. Esboura diante de nós cunha potencia fétida que nos amarga e deprime. Atordados se cadra por tan mala e persistente desventura, esquecemos que cada día seguimos vivindo e intentando gozar. Porque non todo é futuro, nin previsións pesimistas. O presente esixe fortaleza para xestionar as desgrazas e o sufrimento como un todo; a vida vén con todo: ledicia e sufrimento. Cando sabemos superar o sufrimento alcanzamos un nivel de gratitude e satisfacción que nos converte en máis ledos, en efémeros seres felices, nunca se pode ser permanentemente feliz. Saber saír adiante é das mellores leccións de ledicia. Quen non goza con nada, vólvese desgraciado.

Os nenos veñen cargados –non só, seino– de inocencia e natural curiosidade, de despreocupación e placidez. Correspóndenos aos adultos transmitirlles útiles para aprender a manexarse ben na vida, sobre todo coas emocións, coa maneira de nos enfrontar ás dificultades. Nunca tantos xoguetes estiveron á súa disposición. Pero alédame comprobar que os expertos seguen a coincidir na necesidade esencial: o xogo arredor da palabra, do canto e da lectura. Sen excluír os beneficios das novas tecnoloxías, non deberiamos esquecer que para mellor aprender a vivir ledos nada se descubriu que axudase tanto. O mellor enredo para unha evolución segura e leda segue a ser a palabra do adulto envolvendo ao neno. As palabras que arrolan, as que serven para peterrear, as que avivan a mente, as que fan rir, as que desconcertan, as que sorprenden. Acompañándoas, as palabras cantadas. Cantarlles aos nenos, cantar con eles, lograr que canten, unir grupos polo fío da voz e da melodía é dos mellores estímulos para quen está formando o seu carácter. E por último, ler. Lerlles, escoitar como len, ler a un tempo, deixalos ler ao seu aire é dos maiores regalos que lles podemos dar. Porque con todo canto levamos inventado, coa marabilla que supón enredar cos enxeñosos trebellos que estimulan áreas que non debemos desprezar, falar, cantar e ler seguen sendo os mellores xogues. A mellor aprendizaxe para que saiban que a vida hai que vivila na serenena ledicia de cada momento, porque non nos queda tempo, non podemos permitirnos perdelo en lamentacións ou medos estériles.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO