MORREU UN CRÍTICO DA ALEGRÍA

MORREU Marcel Reich-Ranicki, o crítico literario de máis influencia e sona en Alemaña. Souben sobre el lendo a súa autobiografía ( Mi vida, Galaxia Gutenberg), que lles recomendo. É unha vida tan rica, chea de tanta experiencia e lecturas, narrada con tal fluidez e intelixencia, que, por forza, prende ao lector coma a mellor das novelas. Xudeu, marcado por un pai ao que non odiou nin nunca apreciou, só sentiu piedade por el, recoñece a importancia da Sinagoga coma club, o peso da tradición mosaica, pois "non hai no mundo outra relixión que sinta maior estima polas palabras e a escritura que a mosaica", non en van "as Sagradas Escrituras foron a patria portátil dos xudeus". Isto contribuiría a que as experiencias máis fondas, antes de vivilas xa as tivese analizadas e entendidas pola lectura. É curioso como todas esas emocións e sensacións que o neno ou adolescente pode ir descubrindo a tropezóns, el as interiorizase e debullase lendo a Shakespeare. Pero gracias ás palabras de Fausto: "Te lo aseguro: un joven que teoriza es como un animal que un mal espíritu hace girar en un seco brezal mientras en torno a él hay bellos pastos verdes", padeceu toda a súa vida co temor a se, por vivir só na literatura, quedaría excluído do humano, da auténtica vida.

Formado no esixente instituto Fichte, perdeulle o medo aos clásicos desde moi novo devorando teatro, poesía, novela, ensaio. E axiña descubriu que as cousas entretidas poden ser instrutivas e o instrutivo non ten por que ser pesado. Mais con ser un lector escritor que todo o debe á literatura, é curiosa a súa devoción pola música. Curtido entre Polonia e Alemaña nos momentos máis tráxicos do século XX, recoñece que era o amor o narcótico co que adormecer o temor aos alemáns e a música algo aínda máis forte e profundo que a poesía, pois removíao ata o máis fondo e arrebatábao nos momentos de maior tensión. Porque coa música provocouse o temor de Deus, espertouse o sentimento patriótico e apuxouse ás persoas á loita e á morte. Talvez, como admitiu Thomas Mann referíndose á súa obra, o que literatura e música buscan é a alegría. Idéntica á que Ranicki, o crítico temido, experimenta cando, poñéndose o sol, el escribindo xunta Tosia, a súa muller, que le á súa beira, lle adianta o final para a súa autobiografía: "Es un sueño; no puede ser verdad que los dos estemos juntos".

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO