Cando un sobe do
quirófano, vén tan cargado de anestesia que a súa percepción non é clara,
aceptando que a nosa percepción nunca é clara de todo. O caso é que, atordado e
todo, axiña comprendín que me tocara un veciño dunha peza. Non dei fixado nos
primeiros días a súa fisionomía, pero logo comprobei que era un ancián de bo
porte, teso, cun pelo branco tan rexo como a súa personalidade varuda. Medio
dormente, case me doían máis as atencións que precisaba segundo escoitaba do
outro lado da cortina que as miñas doenzas. Tiña febre moi alta e as
enfermeiras andaron de imaxinaria durante dous días e correspondentes noites
tratando de baixarlla, as flebites convertíanlle os puños e os brazos
imposibles para coller vías e a dolor era insoportable a pesar dos calmantes. A
súa actitude, sen embargo, mantiña unha paciencia invencible. O persoal
queríalle con razón. Porque el nunca tiña unha queixa: fura sen medo, muller,
malo será que aí non entre; doe algo, pero por iso estou aquí; vaise levando...
Despois das primeiras noites, os males que o atormentaban foron
cedendo, mellorou o seu estado físico e
manifestouse máis polo claro a súa personalidade. No trato cos familiares,
especialmente coas netas, cos fillos, cos amigos, para todos tiña palabras
medidas, axustadas, sen hipocrisía nin lambetadas. Directo e aberto, igual
comentaba o estado da uva, a incorporación coa correspondente adaptación dunha
das netas ao instituto, as posibilidades laborais dun fillo ou lembraba co seu
irmán tempos de cando se criaran. A cada paso máis seguro, abandonou a cama e
pasaba grande parte da xornada sentado, deitado xa estivera dabondo, só para
durmir chegáballe. E nestas recibiu o aviso de que a alta estaba próxima, axiña
iría para casa, todo estaba estabilizado e respondendo tal e como agardaban.
Ilusionouse. Contábao ás visitas e por teléfono. Por fin chegou o día e o
médico preferido dos do equipo – todos son moi bos, dicía, pero este acáeme
mellor, fala sempre galego- deulle a alta. Pero na alta viña a trampa: tumor
grao 4, xa ten cita para o oncólogo. Calou. Deitouse por riba da cama.
Mantívose así un bo anaco en silencio ata que se ergueu sereno, preguntoulle á
nora se estaba todo arranxado e vestiuse. Xa preparado, firme e sen dramatismo, na despedida díxome: hai altas
con trampa, pero eu non hei caer nela a non ser que non poida.
PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.