CADROU un control complicado. Non existen razóns para explicar por que esa mañá que levas présa e chegaches tarde ao aeroporto, ao entrar no control se xuntan tódalas complicacións esperadas e algunhas inexplicables. Retirado cinto, reloxo, teléfono, chaves, moedas, todo guindado na máquina que le a equipaxe por seguridade, paso por debaixo do arco dos asubíos e asubía. Levará algo nos bolsos do pantalón?, pregúntame o controlador. Penso que non. Repaso. Nada. Quite o zapatos, por favor, solicita o vixiante. Descalzo, intentando termar do pantalón, o controlador mándame erguer os brazos. Pasa ese garfo eléctrico por cada parte do meu corpo, a modo, pero o aparato segue asubiando. Varios pasaxeiros xa se me adiantaron e as miñas pertenzas andan dun mostrador noutro. Comezo a arder por dentro: non se dará conta que xa só lle queda pedirme que quede encoiro?, non lle parece que se está facendo tarde e podo perder o embarque?, non teño cara fiable para confiar en que será un fallo mecánico? Pois non se debe dar porque para incrementar a miña incipiente irritación non se lle ocorre nada mellor que poñerse a falar de asuntos menores cun compañeiro, mentres eu, brazos en alto, cos pantalóns a punto de me chegar aos xeonllos, permanezo incrédulo á espera.
Por fin, por mágoa ou aburrimento, dáme un pase condescendente, pero advertíndome coa mirada que se quixese aínda me podería reter e martirizar máis. Remoendo a irritación vou na busca da miña maleta cando unha señorita moi seria me ensina un botello de colonia anunciándome a imposibilidade de mo deixar pasar. Pero se queda menos da metade, non chega á cantidade prohibida, retruco. Non é por cantidade de líquido, señor, senón polo tamaño do recipiente. Esta colonia non pode viaxar con vostede. Pero sabe vostede o que me custou?, intento abrandala. Iso é asunto que non me interesa, señor, ou a factura, ou a tira vostede naquel contedor ou a tiro eu. Pois tíraa a ti, contestei de mal modo e corrín descamisado, intentando poñer o cinto e tirar da maleta, soando o último aviso, acendido dentro de min coma se levase unha bomba de reloxería. Conseguín entrar por segundos. Entón, xa sentado, veume á cabeza aquelo que Heine lles dixera nunha ocasións a uns funcionarios de aduanas: "Necios, que buscades na maleta! Non descubriredes nada nela. O contrabando que viaxa comigo lévoo agachado na cabeza".
PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.