AS PORTAS DO CEO

A velliña camiña con moitas dificultades, arrastrando os pés dentro das zapatillas, apoiada nun bastón cunha man e coa outra na súa neta (supoño, para filla paréceme moi nova). A acompañante, ademais de prestarlle o seu brazo e corpo amorosos para que se arrime nos momentos de inestabilidade, tira dunha trepia de aluminio sobre a que se ergue unha barra da que pende  a bolsa do líquido que alimenta polas veas á enferma. Non falan moito, pero chega con velas para saber que unha está moi enferma e a máis nova coida dela con tenrura e paciencia. Despois de varias paradas e dunha extrema lentitude, conseguen entrar na sala de visitantes da planta quinta do complexo hospitalario de Montecelo. A coidadora, con moito tino e delicadeza, axuda a que a enferma sente nun banco fronte á cristaleira desde onde se ofrece unha vista marabillosa de Pontevedra. Gústache, mamá?, mira que bonito (equivocárame, era filla, non neta).

            O día non está claro de todo, pero a cidade loce embaixo cinchada polo río que se abre e expande arredor da illa de Tambo. As nubes parecen leite fervido con tona seca polo sur, pero o vento do suroeste apuxa nelas e vainas esfiañando e cambiándolle a tonalidade con moita rapidez. Non che gusta, mamá?, pregunta outra vez a filla gozando da beleza que chega aos seus ollos. A vella responde cun fío de voz que si, que dá gusto estar alí. De súpeto, por enriba da Caeira, apegado aos montes de Poio, ábrese un escenario de luz coas súa cortinas laranxas ás beiras inmediatas antes de entrar nunha negrura de nubes que antes eran de leite. Parece tal cal un escenario iluminado por poderosos focos no que algo se vai representar. A filla sinálallo á nai:ves, ves o que se formou alí  no alto entre as nubes? Tardou en centrar a mirada, pero cando localizou o escenario de luz, deixou que o riso lle enchese a cara. E permaneceu quieta, concentrada, apertándolle a man da filla, que tamén ría, e caladas así estiveron ata que o vento desfigurou a imaxe, borrou o escenario de luz, as nubes tiraron aínda  máis a negro e un toldo mesto foi cubrindo a cidade. Imos?, preguntoulle a filla antes de se erguer e emprender o camiño cara a habitación. Xa camiñando, a enferma, sen que nada lle preguntasen, co seu fío débil de voz achegouse á orella da   filla para lle dicir: parecían as portas do ceo. E seguiron andando moi a modo polo corredor.   

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO