LA PETITE MORT

Estes franceses teñen por momentos ideas de céntimo de euro. Mira que chamarlle ao clímax do orgasmo La petite mort... Líbreme Deus meterme en camisas de once varas e intentar mostrarlles probas persoais en sentido contrario. En temas tan íntimos sabido é que quen moito fala ou moito mente ou disfraza a súa frustración. Pero admitindo humildemente a miña pobre e segura incompetencia, atrévome a descartar todo contacto co que por morte se entende cando se alcanzan os goces plenos. Sen embargo, aí teñen a expresión plena de éxito, utilizada por literatos e artistas, pedantes e ignorantes, todos convencidos de que se o dicimos en francés parece de máis calidade e fondura. Pois sexa. O fotografo Will Santillo, que estudou fotografía no MIT con Minor White, traballou no campo da moda, da empresa, da arquitectura e tamén na fotografía máis íntima. En colaboración coa editora Dian Hanson, editora sexy de Taschen, publicou xa hai algúns anos un libro tan coidado coma todos os da colección co título ao que nos estamos referindo: La petite mort. Máis ben debería chamarse O pequeno suicidio, porque as mulleres ás que retrata aceptan todas que as observe o fotógrafo con mirada artística durante a masturbación. Repasei un destes días por curiosidade as fotos – para o meu gusto todas excesivamente tratadas con técnicas fotográficas que lle restan naturalidade á xenerosidade das mulleres que se ofrecen- e en ningunha delas me pareceu ver síntoma algún de morte ou suicidio. Si de abandono absoluto, de descontrol, de exultante vibración, de gozosa concentración, de variadas e sorprendentes respostas en función de cada muller, a súa fantasía, idade e condición. Pero para nada algo que me fixese pensar na morte. O que nelas se pode captar é vida exhibida, de tan plena case dolorosa, leda a secas noutros casos, consciente sempre aínda na perda de control momentáneo. E convencinme aínda máis de que a morte non vai por aí, polos arredores do pracer, senón por outras áreas da vida. A pequena morte vívese cando durante un tempo perdemos completamente a consciencia de que somos suxeitos con capacidade de pensarnos, de observarnos, de sentir e padecer. Vívese cando se tronza o fío comunicativo con todo o que te rodea, os que te despiden na entrada do quirófano, os recordos, os medos, as angustias previas. A pequena morte experiméntase no instante en que o habilidoso e amable anestesista che indica, sentado diante del, que baixes a caluga, confíes , atendas ás súas instrucións, e só es capaz de escoitar as dúas primeiras: agora sentirás aquí embaixo á beira da columna coma unha picadura de mosquito, séntela, e agora, do outro lado, coma se fose a dunha avespa, pero xa non a sentes, porque desapareces, ignoras todo canto te rodea, canto fan contigo, se te cortan, te furan, te cosen, te serran... Entras na pequena morte. Se por desgraza non volveses en ti, todo tería acabado, nada che preocuparía, nin as causas, nin consecuencias, nin tampouco dolores que outros padecesen. A túa vida xa non era túa, xa se fora nese instante no que deixas de saber de ti e do entorno, no que non profundo e indestrutible sono queda rachada a conexión entre o eu e a realidade. Comparar isto co orgasmo paréceme un despropósito. Certo que ás veces queda ben darlle algún ton tráxico ao pracer, así parécenos que o elevamos en graza artística. Contos da mestra, que din na miña aldea. Trapalladas baratas. A pequena morte vívese na antesala dun acontecemento realmente dramático, no que por avances e experimentadas probas contrastadas cientificamente, entras na antesala do sono do que podes non regresar. Cada noite deitámonos coa seguranza de durmir un sono reparador, con soños ou sen eles, mesmo nos alporiza se non entramos ben nel ou nos desvelamos, porque anímanos a experiencia de que cada mañá, por desgraza incluso antes do que desexamos, o espertador vólvenos á vida e todo segue exactamente igual, incluso monótono, con idénticas rutinas, similares preguizas ou necesidades de café. Mais cando o sono ao que te someten é planificado, estudado ao milímetro en dose e coas prevencións precisas por se algún inconveniente inesperado se cruza durante o proceso, por temperado e optimista que sexas, aceptas que pasas pola experiencia dunha pequena morte, un adianto, un ensaio mínimo e de relativo risco, ao que te entregas pola fe na ciencia e nos profesionais que a exercen, pero que te distancia bastante ou te deixa impasible diante da boutade de lle chamar ao auténtico pracer sexual unha pequena morte. Deste pracer mal chamado morte, un regresa despois do sufoco, da tensión ou da loucura á placidez e á calma. Cando espertas dunha pequena morte de verdade, o conto cambia por completo, porque unha cousa si é innegable: na vida entramos chorando e dunha pequena morte regresamos con dolor, con ferinte dor por máis que te aloulen os calmantes ben palnificados. Pero disto, da resurrección, se non os aburro, cóntelles noutro artigo.


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA