CORRUPTOS CON CLASE

OS ESTRATEGAS do PP están convencidos de que nas próximas eleccións recuperarán votos. As razóns do seu optimismo son dúas princpiais: o votante está farto de inestabilidade e sabe que só da súa man se podería regresar a un mínimo orden, por unha parte; e pola outra, porque neste período de negociacións todos os adversarios descubriron cartas ( de ambigüidade os que se dicían de centro renovador e de radicais perigosos aqueles que intentaban mostrarse transversais) que lles servirán para o seu triunfo. Está ben fundada esta ilusión? Penso que si.

Como pode ser, preguntaranse con motivo, que un partido ao que non para de caerlle o lixo da corrupción máis vegonzosa enriba non reciba un castigo máis servero. Os últimos descubrimentos insisten na mestástase innegable que corroe a financiación do partido. Non se trata de mostrar fotos de señores en bañador tomando o sol no medio dunha paisaxe fermosa (a todos nos poderían sacar fotos similares), senón do descaro co que se admite por parte dos implicados que non existía outra maneira de operar se non era aportando cantidades de mordida esaxeradas tanto para o partido coma para as carteiras particulares dos cara lavada dos muxidores. Ante un cheirume tan evidente o lóxico parecería que o votante , fastiado, irritado, optase por claquer outra opción e castigase de maneira contudente tales prácticas. Pero non parece que vaia ser así.

A fidelidade dos votantes deste partido non parece coñecer límites. Chega a tanto o seu convencemento de que fóra das súas políticas a catástofe é inevitable que para todo atopan xustifcación. Non tanto pola satisfacción da eficacia dos seus líderes e as súas politcas, senón polo perigo que sufriría o conxunto social se alguén que non fose dos deles puidese gobernar. Que horror, verse gobernados por esa chusma! Por iso nada os moverá da súa fe inquebrantable nas vantaxes de aceptar a continuidade aínda que sexa tendo ao fronte un frío pasivo coma Rajoy (estafermo como lle deu en chamar P.J. Ramírez, pero completamente inxusto) e coñecendo de sobra que a corrupción circula polas veas das súas finanzas coma auga polo río en días de forte chuvia. Se algúns, baixo efectos dar rabia, cometesen o pecado oculto de castigalos nas pasada eleccións, están agora a tempo de se arrepentir con toda a culpa agochada por caer en tan burda tentación. En tempo de nada puideron ver cos seus ollos que ese atractivo Rivera pactaba co guapito e insulso Sánchez, para corruptos os socialistas, e demostraba que nada bo se pode agardar del e as laranxiñas que o acompañan. E se Rivera axiña os decepcionou, que dicir dese comunista ata agora tapado? Por favor, xa recibirán bastante beneficio ao xuntarse cos comunista declarados polos efectos da lei electoral e votos tamen fieis das clases incultas, desesperadas e inxenuas que non parecen ver o que está a pasar en Venezuela. Diante de tales escalofriantes visións, os descarriados regresarán acomplexados ao curro do que nunca deberan despegarse.

A estabilidade prefírese, salvo estado de desesperación inaprazable, a calquera incertidume. Por iso tamén moito voto resiste o insoportable cheiro da corrupción. E visto o resultado pasado e a previsión para o futuro, todo indica que sen o PP, por moitos votos perdidos, o equilibrio pende dun fío. O acorodo que se producise deixándoos fóra contaría con escasa capacidade de manobra para alcanzar as reformas esenciais que o país necesita. Outra razón máis para que os votantes fies non se desanimen e algúns escapados regresen. Por iso entendo aos estrategas do partido con máis votos nas últimas eleccións: na próximas, os mismos votos ou algúns máis son de agardar. Quedando os resultado así , sen eles, a ver que apaño se pode construír, sabendo que ao PSOE médranlle os inimigos dentro da casa, Rivera dá o que pode e Iglesias arrímase a pésimas compañías.

Se a relación causa efecto funcionase entre voto e corrupción, o PP debería sufrir un descalabro electoral. Non será así. Os cidadáns etenden que a corrupción é desculpable. Os votantes de partido saben con paixón que os corruptos dun son dun, completamente distintos dos do adversario, onde vai dar a diferenza. Ou queren comparar un pícaro andaluz, sen oficio nin beneficio, apropiándose de cartos públicos cun alto cargo, ben formado, de boa familia, conselleiro dunha seria e potente construtora untando a muxidores do PP para que se lles concedan obras millonarias cos cartos do erario público? Dentro da corrupción aínda hai clases...