QUE NINGUÉN ME VEXA

DURANTE días intentou convencerse de que non era vergonza ningunha, pero custáballe e non daba atopado o momento, por iso a frase interior que suplantou a de "non é vergonza ningunha" foi a de " que ninguén me vexa". Por outras veciñas do barrio, no que se tivo que se establecer dende que todo se torceu, soubo onde e a que horas estaba aberto o servizo. E así foi como un xoves pola fresca intentou cruzar a rúas do barrio sen que ninguén a vise, pero tal e como sempre ocorre, canto máis pretendes pasar desapercibido, máis che parece que te observa todo o mundo, e iso foi o que lle pasou a ela: os adolescentes de cada portal, con cada muller que se cruzaba, cada coche que pasaba a modo ao seu carón, se alguén distraía a preguiza debruzado nunha fiestra, parecíalle que a perseguían, a escrutaban, que lle cravaban os ollos preguntándolle sen disimulo: a onde vas, como puideches chegar a isto...

Ás veces parece coma se as desgrazas se puxesen de acordo para acudir en tropel polos mesmos días. E así lle pasou a ela. Primeiro a decisión de escapar do maltrato do home, despois a perda do traballo na fábrica auxiliar de Citroën, ao mesmo tempo a enfermidade e morte do pai, a depresión da nai, o enfado coa irmá, impedíndolle seguir vivindo na casa da nai ata acabar nesta vivenda social deste barrio nas aforas. Cos dous nenos entrando na adolescencia, enrabechados e desconcertados polo cúmulo de precipitados tropezos, estirando dos nervios ata case esgazalos, o paro rematado, non queda máis para onde ir. Si. Queda o que nunca se lle pasou pola cabeza: pedir. Por iso corre avergonzada nesta tardiña cara a igrexa, nos seus locais disque o cura reparte alimentos, e prometeuse que aos nenos non lles falte leite, galletas, algo de pasta e o que haxa, calquera cousa antes que volver oír ao máis vello: nesta neveira non hai nada, se seguimos así aínda imos pasar fame. Morde no cigarro e nas uñas e traga o fume coma se aspirase a vida que lle falta e logra entrar no local da parroquia. Para maior pena non está o cura senón unha colaboradora que ela ben coñece de tela visto no súper cando aínda podía ir a el, e dálle máis rabia toparse con ela, por máis que se presenta amable e comprensiva. Éntralle moita présa e non colle nin a metade das cousas que pode e debería levar. Con idéntica présa regresa á casa, para pecharse, a ver se ninguén sabe o que se viu obrigada a realizar. Como aínda non chegaron os nenos, senta no vello sofá , fuma e déixase invadir por uns saloucos incontrolables. Non pensa nada. Só experimenta esa rabia que aplana, a de sentir o máis profundo fracaso persoal, a de se ver como unha excluída social, alguén que se cadra merece que lle pase o que lle pasa. Pero ten que se controlar, sente a chave na porta, entran os nenos e tampouco quere que a vexan así.