ATAR CURTO AOS CARTOS

Sexamos ordinarios. Falemos de cartos. Fernando Ónega confesou hai uns días que viu cartos cos seus propios ollos na milla de ouro de Madrid. Segundo o xornalista de Pol, apostado diante dun escaparate dos prohibitivos, como quen busca bolso para lle regalar á muller, asexou nas tendas exclusivas e comprobou que os empregados embolsaban a feixes billetes de douscentos sen descanso. Froito de tal observación, concluía Ónega, cartos haber hainos, que os viu el, e non se moven en tarxetas nin en billetes de cincocentos, senón de douscentos. Non discutirei eu as capacidades de observación e dedución do vetarano xornalista instalado en Madrid, pero permítanme que lles conte o que eu veño asexando sobre eles sen necesidade de me apostar na milla de ouro de Madrid, vendo como as clases acomodadas os cepillan en marcas que autenticamente diferencian. Na miña pobre, profana e distante experiencia na observación da dinámica propia que se gastan os cartos, comprobei que a súa ilusión primeira e innegociable é a de ser libres, libertarios máis ben, dirían os nosos primeiros instrutores na moral. Libertarios por canto a eles o que máis lles pide o corpo é ir aló onde mellor se reproduzan, sen importarlles nada nin ninguén. Reproducirse sen fin, pero a poder ser sen cambiar de familia, unha vez coñecen unha dinámica familiar, prefiren non realizar grandes mudanzas internas. Esa é a esencia dos cartos. Por iso non convén facer caso ás cancións de berce coas que nos tratan de convencer dicindo que o que lles interesa é crear riqueza, postos de traballo, innovación e progreso. Contos chinos. Os cartos o que pretenden é amasarse, reproducirse ao máis mínimo costo, permanecer nas mesmas mans e viaxar aló onde sexa necesario para non contribuír en accións, proxectos ou obrigas que os repartan ou espallen. Por iso agora se acomodan ben en China (a eles iso do benestar e dos dereitos non lles preocupa en absoluto). E gozan coma ananos nos paraísos fiscais, claro, illas e redutos xeográficos mínimos nos que eles, tan cosmopolitas e grandiosos, se senten acubillados e acariñados coma en colo de nai. Ninguén máis cosmopolita que os cartos. Non teñen patria nin fronteira. Olen os lugares idóneos para fermentar e aló se instalan. Foxen da regulación o do control. Matinan coma fervenzas na forma de atopar regañas para non parar nas arcas do Estado nin no investimento social, a non ser que traian asociadas vantaxes de rebote. Non lles gusta repartir nin igualar. Saben urdir as mellores tramas para concentrarse. Son o demo. Din os expertos que cumpre a tripla función de calcular valores, facilitar o comercio e acumular riqueza, pero, das tres, a que máis lles apetece é a terceira. Acumular. Amasar. Concentrarse. Exhibirse ou agocharse en función das circunstancias. Pero sempre acumular. E para tal fin, os cartos non se andan con miramentos. Premen, acurralan, chantaxean e dominan. Buscan o poder como fórmula máis directa para alcanzar o seu instinto básico. Por iso a relación entre política e cartos vén con treboada dende os inicios. Sérvense e poténcianse mutuamente, necesítanse coma amantes neuróticos, destrúense e amíganse porque non poden vivir separados, pero xuntos tampouco atopan harmonía. A pulsión dos cartos por andar á súa e non respectar norma nin lei, acaba por deixar en ridículo aos políticos, sométenos ás máis evidentes humillacións, pero reenganchan noutro intento de conciliación, de proxecto único, no que se intenta facer crer que os cartos non gardan dentro o veleno incontrolable da acumulación e de do desprezo por todo o que non sexa medrar en concentrarse en poucas mans. Na relación cos cartos véñense dando dúas liñas básica de actuación: a de deixalos ao seu aire, libres e libertarios, facendo o que lles peta, eles saben ben como e por onde dirixirse para xerar riqueza. E a dos que sosteñen que hai que atalos moi curtos. Mantelos a raia, vixialos, establecer mecanismos claros e firmes de control para que sirvan a fins dinámicos pero decididos en favor das persoas. Que hai cartos está claro, coincido con Ónega. Que fan o que lles apetece, tamén. Dise que lles gusta a seguridade e a confianza. Non exactamente. Gústalles sobre todo contar con refuxios seguros, onde eles son o rei e a lei, pero para actuar prefiren sempre as condicións sociais que permiten a rápida acumulación e concentración. Cómpre con urxencia, a nivel global, que é o seu hábitat, establecer mecanismos claros de control. Mentres non os atemos curto, estamos condenados a someternos ao seu impulso caprichoso. E os cartos deben estar ao noso servizo, non nós ao deles.