Cada vez que recordamos algo, cambiámolo. Nunca recordamos o mesmo igual. O noso mecanismo para recordar fuciona coma se a un ordenador, cada vez que lle cargaramos un arquivo, perdera unha parte dos datos. A nosa memoria perde datos, quédanlle espazos libres, prodúcense ocos que necesitamos encher. Por iso os nosos recordos están cheos de invencións a conveniencia, ás veces para facelos máis belos, outras máis coherentes, incluso outras para que se adapten ao ton de tristeza no que dende o presente queremos recordar por completo e todo aquelo que está fragmentado. Mentímonos moito. A realidade é unha ilusión moi persistente.
Foto Moisés Suárez
El peligro de inventar es terminar por no saber ni lo que uno ha vivido.
ResponderEliminar