A MORTE

TEN A DIARIO DIANTE DOS TEUS OLLOS A MORTE, O DESTERRO E CALQUERA OUTRA COUSA QUE PAREZA TERRIBLE - SOBRE TODO A MORTE- E NUNCA ABRIGARÁS UN PENSAMENTO VIL NIN DESEXARÁS NADA CON EXCESO. 


Epicteto

SABEDORÍA E ANSIEDADE

Debemos aceptar a posibilidade do drama, a proximidade do tráxico nas nosas vidas. E vivir a pesar disto - velaí a sabedoría- en lugar de non vivir pola súa causa. Porque iso é a ansiedade. 


                                                                                                                                          Christophe André

OBEDIENCIA ABSOLUTA

Por Friedrich Reck en Diario de un desesperado recordo as palabras de Dostievski en Los demonios : "Son todos necios , y enteramente iguales entre sí en necedad y esclavitud. Cada uno de ellos pertenece a todos y todos a cada uno, y nuestro principal objetivo es la igualdad. Para empezar, se baja el nivel de formación, de la ciencia y de las dotes naturales innatas: no necesitamos talentos. Los talentos siempre se han hecho con el poder y convertido en déspotas, no pueden evitar convertirse en déspotas, y siempre han minado la moral. Por eso se los persigue y se los ejecuta. A Cicerón le cortan la lengua. A Copérnico le sacan los ojos. A Shakespeare lo lapidan. La formación no es necesaria, ya tenemos bastante ciencia, primero tiene que imponerse la obediencia. Todo anhelo por instruirse es ya un impulso aristocrático, lo suprimiéremos. Extenderemos el alcoholismo, el chisme, la fanfarronería, asesinaremos a cualquier genio cuando aún sea un niño. Todo será reducido a un común denominador:  total obediencia, falta total de personalidad. Un papa en lo alto, nosotros los caudillos a su alrededor, y debajo de nosotros la necedad. Oh, dad tiempo para crecer a esta generación... una, dos generaciones de inaudita corrupción en las costumbres, de costumbres animalizadas..., indecorosas, vergonzosas costumbres, de forma que la humanidad se transforme en una única masa adversa, cruel, cobarde, egoísta: un empujón y se pondrá en movimiento, y Rusia se oscurecerá, y la tierra llorará por sus viejos dioses..."

NADA SOBREVIVE

Cuántas veces hemos pensado en detener el tiempo, impedirle a toda costa llevarse las cosas consigo y esfumarse en el aire, pero, como escribió Plutarco: "De todo cuanto ha sido, nada queda ya, nada sobrevive. Todo nace y se pierde en el mismo momento: nuestras acciones, nuestras palabras y nuestros sentimientos; todo se lo lleva el tiempo, como un rápido río (...). La memoria es para nosotros el oído de cosas ahora sordas, la vista de cosas ahora ciegas".

                                                FOTO MOISÉS SUÁREZ

ATA QUE A FAMILIA AGUANTE

DAS PARTIDAS  dos actuais presupostos, unha que non decrece, ao contrario medra unha miga, é a que se ocupa do ministerio do interior. Se cadra por previsión, pensarán quen os elaboraron, tal e como vai e se prevé que siga o futuro económico, convén estar ben armados para manter a orde. Conste que eu amo a orde, nada me desgusta tanto como a anarquía e o descontrol, tamén a imprevisión. Se cadra por iso me chama tanto ver aos nosos defensores da “paz social” tan ben protexidos, con armaduras de estética bélica ao modo da guerra das galaxias, perfectamente entubados nesas vestimentas futuristas que parecen garantir a súa integridade contra todo ataque ou descontrol. Sábese e vese a distancia que contamos con forzas ben adestradas e perfectamente armadas para que nada nin ninguén se saia dos camiños marcados polos ministerio da orde pública. Non corremos perigo de desmande. Todo parece controlado. Pode seguir a banca arranxando os seus activos tóxicos con calma e ao seu xeito de meter o raposo a coidar das galiñas, mentres, tal e como di Angus Deaton, reescriben as súas normas; pode o paro incrementarse outros centos de miles máis, non hai perigo de descontrol preocupante. Contamos con expertos na disuasión. Mais, con ser a boa preparación das forzas da orde un elemento disuasorio de peso, o que máis contribúe sen dúbida a manter calmas as augas, que ben puideran ser turbulentas, é a familia. Ningunha institución colabora tanto como a familia para que non esboure esta precaria estabilidade, para que non salte en anacos esta inxusta distribución social. Nin que dicir ten, ao longo da historia a familia non mantivo idéntica estrutura, nin no occidente para nós máis achegado. Dependendo en grande parte da economía e da cultura, pasamos de familias amplísimas, nas que se incluían mesmo os escravos, ata a redución a unha nai e un fillo como síntoma dunha sociedade máis individualista na que os cambios no urbanismo, no traballo, e a fraxilidade dos sentimentos conducen a unhas relacións mínimas e efémeras nas que só resisten lazos imprescindibles. De calquera xeito, hoxe coma noutros tempos, Do Papa de Roma aos mafiosos de Nova Jersey ou Baltimore (vexan se queren «Los soprano» e «The Wire»), todos coinciden: se non tes familia, que demo tes? Uns como célula para a socialización e o amor, outros como mecanismo de control e protección en negocios escuros, todos se amarran ás vantaxes dun vínculo familiar resistente como garantía de progreso e cohesión. Nestes tempos de tribulación enténdese mellor. A familia salva ao Estado da revolta e dos maiores conflitos sociais, protéxeo no que non dá cuberto, súpleo naquelas funcións esenciais das que se vai desentendendo. A familia, como último recurso, salva ao magoado, acólleo e reinventa e repensa a súa función con tal de non permitir o fracaso total: a exclusión social. Avós coidando dos meniños, fillos que regresan á casa, casas que se amplían para acoller a máis membros, adultos que cambian de plans ao se ver na obriga de aportar unha solución de urxencia, un remedio inaprazable diante da imposibilidade. Cando o Estado abdica da súas promesas de atención ao dependente, a familia acepta a responsabilidade e soporta aínda que sexa de maneira máis estreita as demandas dos membros que caen na desgraza. Moito temos que lle recoñecer á familia como escape diante desta interminable recesión. Tal e como dicía Ciorán sobre a música, a familia axúdanos a estar un pouco mellor na desgraza. Pero non debería o Estado confiar en exceso nesta válvula de escape. A canda esta momentánea paralización do conflito ou do descontrol iranse producindo desaxustes, relacións insoportables, frustracións insostibles. Por algún lado sairán os conflitos, non hai familia, por ben intencionada e forzada que se vexa, que poida resistir por moito tempo determinadas situacións. Hai límites para a entrega. Límites para compartir. Límites para regresar a un estilo familiar que xa non obraba nas novas xeracións. Certo que a necesidade obriga e que nunca sabemos a onde haberemos de chegar ou regresar, pero conviría que os que terman e dosifican da recesión non se confíen en exceso. A familia pode fartarse de aguantar, chega un momento en que quebra o espírito máis solidario e xeneroso. Aí sería cando entrarían en acción os ben preparados guerreiros das galaxias para os que o Estado si soubo dedicar partida orzamentaria, pero xa se sabe: cando entran en acción as porras, os gases e xa non digamos as pitolas, o asunto comeza a cheirar que fede. Non conviría abusar das familias. Fan o que poden. Non lles 
pidamos máis.

Publicado en Diario de Pontevedra

SITUACIÓN ÓPTIMA PARA RAJOY

INSTALADA a prima de risco permanentemente por riba dos 400 puntos, a bolsa a niveis mínimos que non se lembraban dende hai nove anos, o paro incrementándose coa tenacidade con que impertérrito se vén comportando dende o ano 2008 e sen perspectivas dunha miga de luz, todo conflúe para un cataclismo triste. Se a isto lle sumamos a caída estrepitosa de Bankia, o desprestixio ao que se conduciu ao Banco de España e á desconfianza tóxica por parte dos inversores, nada augura unha saída próxima deste pésimo soño no que nos instalou a dinámica interna, libre e sempre autorreguladora do mercado. E por se non abondase coas desgrazas, o prestixio internacional segue en perfecta caída libre, Arxentina e Bolivia compórtanse con chulería diante das nosas empresas, renacen os problemas en Xibraltar, en Bruxelas fannos tanto caso coma cando nos representaba o "incompetente" (Rajoy dixit) de Zapatero, e a confianza, solvencia e optimismo das que se deducía viría acompañada a maioritaria vitoria do PP, non aparecen nin en miniatura. Ningún partido apoia os recortes en educación e sanidade, os reitores das universidades séntense desprezados polo ministro do ramo e non acoden a unha reunión con el, da reforma laboral, que ía ser un bálsamo, xa ninguén se acorda, agora o que se leva é a necesidade da reforma dos bancos, e así unha longa lista de asuntos que en nada dan esperanza nin aos inversores, nin aos consumidores, nin aos traballadores. Chegados a este punto, todo indica que a situación é óptima para Rajoy, para o Rajoy catastrofista, duro e implacable da oposición. Imaxinan que dirían el e os seus asesores se continuasen na oposición? O malo é que agora toca gobernar, non bombardear sen misericordia a quen se bandea como boamente pode con esta tormenta.

Se algún espírito crítico existise, se algunha memoria gardasen os nosos gobernantes, analizar este momento, en lugar de encirralos para contraatacar aos contrincantes con herdanzas e outras escusas, debería animalos a entender que vivimos unha situación excepcional, que xa chega de partidismos e miradas curtas, que cómpre dunha vez ceder, xuntar forzas e perder de vista os réditos electorais. Creo que estes cinco meses foron tempo de sobra para lles facer entender a quen gobernan que os mercados non se casan con ninguén, que a confianza non cae de maneira máxica sobre os portadores dunha ideoloxía, que non abonda con dicir a verdade e que a desfeita e as súas consecuencias non andan con bromas. A que agardan os principais partidos do país para unificar criterios mínimos diante de Europa? Confirmado que non era só un problema electoral nin de incompetencia presidencial, parecen moitas horas de concentrar esforzos para trasladar a Europa as ideas que mellor e antes nos saquen desta.

Publicado en El Correo Gallego

MOITO MÁIS CA UN PROFESOR

Película que merece a pena. Sen servidumbre ao politicamente correcto, afonda con sobriedade en asuntos de adultos que non se queren tocar con nenos diante, asuntos de nenos que non se acostuma a enfocar desde a perspectiva dos adultos. Apuntalada nun guión ben cosido, "Profesor Lazhar" é unha reflexión sensible sobre a morte, o inexplicable, os bos modais, a riqueza do que se suxire sen que se diga e a importancia dos abrazos. Serve tamén de crítica ás bobadas  aceptadas desde a corrección pedagóxica, tanto ou máis estúpidas cás política, se cadra idénticas. Agradéceseme a maiores que fuxa dos tópicos de aulas con problemas de adolescentes. 

QUEDA ALGUÉN HONORABLE?

PODE un admirarse diante dunha personalidade que emana dignidade e autoridade? Quedan persoas que na execución do seu papel social merezan respecto pola súa honradez e actuación cabal? Pódese atopar aínda algún home ou muller de quen un se poida fiar, meter por el ou por ela a man no lume sen temor a saír queimado, sabendo que actuará en conciencia e non se rebaixará por un prato de lentellas coma un indigno e miserable chupatintas? Resiste algún posto de renome, algún cargo de categoría ás tentacións da corrupción máis groseira e pornográfica? Pode atopar algún exemplo a mocidade para aprender o que é a honorabilidade? Esta redundante batería de preguntas responde á confusión e sorpresa da que un non se dá reposto despois de comprobar como todo un presidente de CGPJ se ve enguedellado nun miserable (de ser verdade, esa si é miseria) e vergonzoso asunto.

Non presumamos de inocentes e hipócritas inxenuos. O poder e a ambición sempre tentaron aos homes de tódolos tempos e de toda condición. Non me escandalizarei falsamente coma o mediocre que, por falta de oportunidade, proxecta todo o seu rancor na palla que ve no ollo alleo. Certo que a moitos habería que velos con ocasión para saber da súa firmeza de principios. Pero coincidirán comigo que esborrexemos cara unha falta de vergonza preocupante. Non queda institución nin posto de relevancia no Estado no que non salten episodios de auténtica vergonza allea. Que alguén grazas ao seu esforzo, mérito e preparación acceda a un dos máis altos cargos do Estado debería impermeabilizalo cunha película de dignidade e honorabilidade a proba de unhas fins de semana en hotel de luxo con cena incluída. Rebaixarse a tal ruindade demostra a perda dos valores máis esenciais dunha sociedade.

Alguén ha de manter a dignidade. Alguén debe levar impreso no desempeño do seu cargo a categoría e venerabilidade que se mostra na limpeza máis escrupulosa e que lle esixe a conduta máis exemplar. Non porque existan cinco millóns de parados, porque padezamos un desasosego social que non parece coñecer fin, nin porque se estean reclamando a diario sacrificios ao conxunto dos cidadáns, debe un dos máis altos mandatarios do país ser vixiante e escrupuloso coa súa conduta. Esa pulcritude, elegancia, ese saber estar diante dos demais supónselle e esíxeselle a calquera en razón de tan alto cargo porque vai implícito na súa función. Vai sendo hora de que regrese a vergonza, hai demasiado cara lavada. Que determinados tropezos non se permitan baixo ningunha escusa, e, de producirse, que a dimisión ou cese recaian automaticamente sobre quen falle debería ser a norma. Chegou o momento de que os rapaces saiban que é iso da honorabilidade e que entendan que existen tentacións e baixezas ás que nunca compensa ceder, aínda que só sexa porque se lles caería a cara de vergonza.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

AS TRES "PELAYAS"

Zumba polo país, coma roncón de abellas, o zunido dunha mensaxe simple pero que se pega: o país vai á deriva por causa de dunha periferia vulgar e dilapidadora á que cómpre meter en cintura con estilo descarado e sen complexos; España desángrase en descentralizacións esaxeradas ás que chegou o momento de parar sen máis dilación, con contundencia e polo dereito. E para iso, tres damas sen pelos na lingua, altivas e seguras da súa condición, agarran a espada da reconquista coma se en Covadonga estiveramos e don Pelayo necesitase reencarnarse en mulleres modernas, triunfadoras e con clase. A máis decidida das tres, insolente case, autoritaria, irritable, desdeñosa, deslinguada e de natural ordinaria, para dicilo coas palabras de Javier Marías, é Esperanza Aguirre. Afeita a conquistar o voto dos madrileños, esta reconquistadora non se priva de lanzar sen vergonza nin reparo as ideas máis decididas e conservadoras. Segura de que será acompañada polo apoio tácito e non tanto dunha boa parte de cidadáns convencidos de que os que gastan, non son eficientes e non caen no evidente son os demais, non se corta un pelo en chamarlle ás cosas polo seu nome máis simple e aparente. Reduce as dificultades a unha linguaxe binaria de maneira que, se o seu pensamento é o un, todos os que non pensan coma ela son cero patatero como popularizara o seu nunca ben eloxiado xefe. Por iso non teme a xornalistas nin a opositores: ben instalada na verdade do seu pensamento, disque liberal impoluto, atrévese co lle poñan diante, especialmente se a quen hai que desollar é aos servizos públicos ou ás autonomías. Acepta como principios científicos todos os tópicos de barra de cafetería e elévaos ao rexistro despectivo de muller educada entre posibles para despachar a gusto contra profesores vagos, autonomías inútiles, sanidade mal xestionada e contrincantes políticos ignorantes. Dona da poltrona dun Madrid autonómico, talvez a máis inxustificable das autonomías, despacha medicina aniquiladora para o resto, reafirmándose no paradoxo. Implacable, sen atopar aínda femia ou varón que a faga calar, proclama dende o centro a necesidade de restaurar un modelo milagreiro que expulse da sagrada patria a mouros herexes que non aceptan como fe salvadora aquela etapa neoliberal de decisión e descaro, sen misericordia, aplicada por Margaret Thatcher. Á beira, en Toledo, cidade fermosa na que xudeus e cristiáns intentaron convivir noutros tempos, Dolores de Cospedal segue a senda da arrichada Aguirre, pero co seu estilo de secretaria de alta dirección. Xa nun artigo anterior lles xustifiquei a razón pola que a súa actuación e maneiras me evocan o estilo televisivo de “Mad Men”, e mantéñome no dito. Á presidenta da comunidade de Castilla La Mancha, ademais de mandataria do PP, pouco mérito lle atopo por máis que a observo e escoito, pero moitos debe de ter cando reúne en si tanto poder. É probable que todo se deba á imperturbable monotonía coa que despacha as verdades do manual de partido sen que se lle mova un cabelo nin se lle modifique o xesto de estudada serenidade. É con ela como mellor se confirma a tese de que unha simpleza repetida sen descanso pode facer dubidar se conterá no interior un pensamento elaborado. De calquera maneira que sexa, ela é outra reconquistadora firme e inquebrantable que o PP nos presenta como espello no que nos mirar. E por último, porque chegou máis tarde ao poder e vén da man de quen vén, debemos regresar a Madrid, ao seu concello. Alí agárdanos a terceira Covadonga deste trío de bandeira. Resistente, incombustible e sobrada de confianza, a esposa de Aznar (laméntoo, pero neste caso, por máis que caia de fociños no lameiro do incorrecto, non podo esquecer o peso do expresidente marido e as súas amizades internacionais) foise facendo coa alcaldía da capital do reino coma quen non quere a cousa. Coma quen non quere, pero querendo. Hai que ver a de voltas que dá o azar para que se produzan coincidencias tan agradables e beneficiosas sobre unha mesma familia. Está escrito: quen se esforza e confía na súa valía, acaba por trunfar. Non é a alcaldesa Botella tan explosiva como Aguirre nin tan medida na súa sosería como Cospedal, alguna metedura de pata se permitiu no pasado sen que lle pasase nada malo, pero destila esa esencia de seguridade que se mama ao convivir dende pequechos co poder e a razón. Non se sabe o que axuda ser de boa familia ata que chegan as ocasións. Por iso non desentoa neste trío de “Pelayas” decididas a recuperar os piares da España que, como elas non tomen cartas no asunto, sen remedio, vai de cabeza ao precipicio. Ana, María Dolores e Esperanza dominan a reconquista, impulsan as ideas que nos ensinan que no centro se vive mellor, que regresando aos valores firmes, de sempre, estamos máis seguros, e máis guapiños, supoño. Esteamos atentos e recibamos as súas mensaxes, sobre todo as non verbais, pois elas mellor ca ninguén expresan sen reparos por onde corre a liña menos enmascarada, a de raíces fondas, deste PP que nos goberna.


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

LANG E YU

O NENO NON PODE

CANDO MÁIS o precisa, nese período no que asentan os hábitos esenciais, cando ha de aprender a manexar as súas emocións, o neno non pode. El só non dá conta de tanto esforzo e obriga, porque a súa visión non alcanza máis, porque o seu impulso é o inmediato, o agora, nada hai despois nin máis aló. Unha hora é todo o tempo do mundo, un premio ruín pero inmediato cámbiase por outro inmensamente mellor que haxa que pospoñer, a expresión anárquica e sen filtro da rabia, do medo ou da pena vencen sempre a contención, o tempero e a paciencia. Iso, sempre e cando non exista un adulto á beira que saiba facelo por el.

Lang Lang, o pianista chinés estrela do momento, fala nunha entrevista desta impotencia coa sabedoría de quen dende os tres anos comezou a disciplinarse para ser un virtuoso. Non concordo con esas teorías que manteñen que todos podemos ser xenios, que o somos en potencia. Cómpren, sen dúbida, capacidades innatas que non veñen na carga xenética de todos. Pero si é certa a forza dunha educación adecuada dende a infancia para lograr cristalizar esas potencialidades. Lang é o exemplo desa xeración de chineses nos que seus pais sobrios e laboriosos, tronzados pola revolución cultural, conseguiron inculcar, a base de tenacidade e disciplina, as aspiracións que eles non lograron. Debido a unha dedicación absoluta e firme por parte dos adultos, moitos nenos únicos, nos que se depositaban todas as esperanzas da familia, saíron adiante como exemplos de fortaleza e virtuosismo na área na que se especializaron. Haberá que saber cantos e en que condicións quedaron outros no intento. Pero o evidente é que, en figuras como o mozo Lang, destacan todas as vantaxes dunha educación firme, esixente e disciplina. E sobre todo, a evidencia de que non é posible ningún logro, ser capaz de tomar as rendas da vida, facerte coas ferramentas básicas para ser o protagonista da túa existencia, se non hai durante a infancia un adulto que se ocupe de aspectos para os que o neno non está preparado. Lang explícao na entrevista que lles comentei: "Cando precisas máis madurez para sacrificarte polo futuro é cando menos maduro es. O neno non pode ver o sentido do seu esforzo. Necesita que alguén o vexa por el". El sábeo ben: sen os adultos que o acompañaron de cativo poñendo o sentido da súa vida en darlle sentido ao seu esforzo, el nunca chegaría a ser o que é.

Publicado en El Correo Gallego

LIBRETÓN, HIPOTECÓN E CREDITÓN

Da miña xuvenil e fugaz experiencia como bancario saíron dúas conclusións aproveitables para as partes contratantes: para o atrevido banco que me deu emprego algo que diría: Como non contratar nunca a un acabado de licenciar coa cabeza a paxariños do 68, e polo que a min se refire : Como conseguir que non te despidan dun emprego mentres non aprobas as oposicións. Do dito, non deduzan, por favor, que me move a escribir o resentimento. En absoluto. O que me impulsa é a actualidade e, sobre todo, a curiosidade desprovista de toda malicia que probablemente gurgulle na cabeza dos lectores, moitos, sen dúbida, máis informados ca min sobre estes asuntos de alta banca. Sobre a actualidade, quen máis me aviva a curiosidade é Goirigolzarri, porque Rato, aínda que puidese estar chamado a presidir o Banco de España, nunca se sabe, estes xenios da política e da economía trunfan e fracasan cuns resultados difíciles de avaliar ( mellor ministro económico da democracia, director de FMI que non ule a crise, xestor dunha caixa que non levanta cabeza), queda tapado polo regreso do disque tranquilo executivo vasco agora retirado. O que sei del é o lido nos xornais estes días, pero de todo canto a uña de cabalo fun pillando da súa actividade profesional tres aspectos me pareceron de moito mérito: a súa formación como planificador estratéxico, a súa intelixencia para buscarse unha magnífica xubilación e o seu innegable populismo para vender produtos bancarios cun estilo acorde aos tempos. Por suposto, non podía ser doutro xeito, as tres capacidades que o significan son interdependentes. Que sexa experto planificador estratéxico dáme moita confianza. Do que carecemos neste país é de planificadores estratéxicos. Quen non está farto de sufrir decisións tomadas por directivos e políticos martabelas? Unha planificación a longo prazo, medida e calculada, tranquilizará a quen depositaron os seus aforros e aos accionistas de Bankia. E non só iso: dunha boa planificación estratéxica depende que os bancos cumpran a súa sagrada función: ganar engraxando a economía con cartos. Un país cunha banca seria e sentido común, como Deus manda, para usar as valoracións en moda, deberá estar dirixida por expertos planificadores. O que me pregunto é: ata o de agora os bancos carecían de planificadores? Como, contando con tan expertos profesionais, apostaron por investimentos que se demostraron arriscados e tóxicos? Planificaron mal? Por que, entón, se di que son os solicitantes de créditos de 100.0000 euros para un piso decorado con manchas de humidade e do que se sente ata o estado de ánimo do veciño contiguo os que viven por riba das súas posibilidades e non que os planificadores de actuacións nefastas cobraban por riba da súa valía? Encadeado coa capacidade de planificación estratéxica vén a necesidade dun salario acorde. Obvio. Quen require dunha formación excepcional, dunha capacidade única, dunha visión e tempero nada correntes, haberá de ser remunerado en consonancia coa súa valía. Por iso o executivo bilbaíno se encargou de preparar a súa xubilación a proba de catástrofe. E o seu regreso, como resultou o caso, sen perda de ningunha das vantaxes firmadas. Non debera quen tanto cobra por tanto saber, perder en proporción aos erros que cometa? Como se explica que se salven de toda consecuencia os principais planificadores e sufran sen misericordia os que xa pouco recibían por razón da súa carencia de tan altas capacidades? Nunca se perde unha vez que un consegue o rol de planificador estratéxico? Tanto ten que un banco se enlodase no ladrillo coma que non, os seus planificadores quedan sempre ben cubertos pola intelixencia na previsión persoal que nunca erra? Con todo, o que máis me agradou no currículo do futuro salvador de Bankia foi a súa creatividade á hora de vender produtos en concordancia co espírito dos tempos. Iso de encher os mostradores dos bancos de vaixelas, televisores de plasma e cazolas a cambio de abrir unha conta, firmar unha hipoteca ou solicitar un crédito, paréceme creatividade pura. Disque o señor Goirigolzarri foi o astuto visionario que captou cerca de un millón de contas co engado dos regalos. Felicitacións. Estamos en boas mans. A partires de agora non sei se volverá o libretón, o hipotecón ou o creditón, pero seguro que este planificador algo inventará para sanear o banco e volver a dar crédito. Se non iso, o que está seguro é que durante os anos que o intente, con independencia do éxito que consiga, non perderá un céntimo de euro para a súa segunda xubilación. Sería feo que 
perderamos todos, alguén ten que ganar.






Publicado en Diario de Pontevedra

DE BAIXA POR AMOR

DON DRAPER, o elegante protagonista de Mad men, dende que casou de segundas coa radiante e irresistible Megan, prolonga a lúa de mel de maneira que repercute negativamente na efervescente oficina de publicidade. Nada peor que compartir amor con quen se debe compartir traballo. Moi romántico velos subir xuntos no ascensor e despedirse embobados cun bico apartando cada un para o seu despacho, pero á larga xa se sabe: a produtividade decae, a cabeza –sobre todo a de Don– non dá para atender a todo, e un dos socios non ten máis remedio que reprendelo porque leva demasiado tempo, aínda asistindo ao traballo, de baixa por amor. Acordeime vendo este capítulo, que, despois de máis de 30 anos, só en dúas ocasión presentei baixa médica, as dúas por amor, mellor, desamor, nada do que avergonzarse se, como sostén R. D. Precht, o amor é un sentimento desordenado.

Entre as múltiples ocorrencias coas que a diario nos ameazan para axustarnos ao aforro co que Berlín promete non se incomodar, sempre ha de aparecer algunha que afecte aos funcionarios. Entre a poboación espallouse tan ben o tópico de que esta caste é tan inútil como preguiceira que a ninguén, agás aos interesados, lle preocupa demasiado se a espremen ata quedar sen zume. Como algúns contan cun veciño que traballa na facenda e ve que á hora do café aproveita para mercar laranxas no Mercadona, xa parece conclusión lóxica que todos os funcionarios, dende a xustiza á educación, pasando por tráfico e acabando en sanidade, o único que fan ao longo do seu horario laboral é tomar café e realizar a compra da semana. Coma se, sabendo como sabemos, que algúns acordos empresariais (e políticos) se pechan en primeira instancia cunha opípara comida, seguida de copas e relax en casa de pendangas caras, xa puideramos concluír que os empresarios (e políticos) empregan gran parte das moitas horas que din traballar diariamente divertíndose en casas de meretrices. Pois ben, a última ameaza consiste en castigar con redución de salario a quen enferme. Disque para disuadir aos que enferman sen ganas, é dicir, con ganas de baixa laboral pero sen motivo de enfermidade. Non negarei que entre o colectivo puidera existir alguén que se acolla a algunha baixa por lacazán, se cadra os que caen en melancolía por amor (desamor) deberían estar incluídos nesta categoría absentista e merecen tal correctivo, non serei eu quen os desculpe, pero non creo que ese sexa o problema de malgasto no país. Asañarse cos funcionarios non creará emprego. Aínda que, admitámolo, algúns caeran ao longo da vida laboral nun vaído de baixa sentimental, non se xustifica que nin enfermar estea ao alcance dos funcionarios, e menos, claro, por amor, algo que só parece reservado para os Don Draper do momento.

Publicado en El Correo Gallego

COMENDO CON MERKEL EN CASA SOLLA

Confeso diante de Deus todopoderoso, de Guindos e Montoro, Feijoo e Rajoy que pequei, pequei moito de obra, gula e satisfacción: comín en Casa Solla coma un larpeiro e gocei de cada prato coma se xa non quedasen máis praceres neste mundo. Aceptado: moi por riba das miñas posibilidades, gastando máis do que debo, sen colaborar en absoluto co aforro que se estende polo país coma unha orde implacable e tortuosa. Insolidario de min, xa sei que son culpable e manifesto o meu arrepentimento. Síntoo moito. Pido desculpas. Non volverá a ocorrer, por utilizar un real perdón. Pero xa confesado, deixen que lles conte como se desenvolveron os feitos. En principio non me sentín excesivamente culpable ao ver que a mesa reservada era a última e a peor situada no comedor. Digo con isto que o cheo era absoluto, co que se constata que non só eu me atrevo a contravir as ordes de aforro severo, parece que hai máis incautos, irresponsables e atrevidos que, aínda neste período de prohibicións, se permiten comer por riba das súas posibilidades. Ou non. Se cadra era eu o único en tal posición. O certo é que mentres me deleitaba co dado de Bloody Mery e as cremas varias de sabor exquisito, non percibín que me agatuñase por dentro ningunha culpa nin remordemento. Pasado ao primeiro prato, probado con moderación o viño e gozando do estilo claro e mínimo da decoración, tampouco me pareceu que a comida ía rematar no que acabou. Chegados á deliciosa robaliza, en embargo, xa notei os primeiros síntomas de lixeira culpa. Non, non é que me acompañase no dispendio a mandataria Merkel, pero dei en notar que me vixiaba e que a tiña a cada paso máis cerca do meu oído con cada groliño de viño que engulía. Arredei de min a súa presenza, pero continuaba impoñéndose coas súas luteranas teses: español gastador, lacazán, pouco esforzado, dado ás vacacións e a xubilarse antes tempo; mal europeo; amigo de endebedarse e non coñecedor das virtudes do aforro; preguiceiro confiado aos excesos... Todo parecía que mo ía espetando nos oídos nesa lingua fera e militar tan difícil de falar pero tan doada de entender: obedece, cala, traballa. Non lle quixen comentar nada á persoa que realmente me acompañaba para non estragar momento tan delicioso, porque o pescado do día aniñado nunha crema colorada e allada suavísimas tampouco desmerecían, pero a dirixente alemá non deixaba de se pasear por entre as mesas. Recortes, amigos do sur; rigor, países do Mediterráneo; axustarse ao mínimo, nacións desorganizadas. Por se as súas mensaxes repetitivas e monótonas non fosen dabondo, veume tamén á cabeza o que non había moito lle lera a Xosé L. Barreiro Rivas: que está namorado da Merkel. Matámola. Para que Barreiro perda o pudor e diga a catro columnas urbi et orbe que está rendido aos pés da mandataria alemá, a única que sabe onde vai, xa fai falla... Menos mal que o argumento co que xustificaba o seu amor confeso caeu ao día seguinte esnafrado por completo: disque a bolsa subira unha miga un día despois das declaracións firmes da xefa alemá no sentido de que o rigor é innegociable, mais, por desgraza, xa ven que outra vez, a pesar da firmeza no rumbo, as bolsas non queren elevar o voo. Nin o emprego. Nin as empresas. Nin os bancos. Nin nada. O certo é que, chegados a tal momento, aínda que pasei por un instante de desasosego no que estiven tentado a non probar o soufflé solicitado, decidín que non hai culpa nin Merkel que deteñan tal tentación, polo que me entreguei con paixón ao pracer de esmagar entre o padal e a lingua a suavidade tenra, morna e fría, de manxar tan especial. Ao remate, tan contente, paguei coma se fose un laborioso e rico alemán e prometín que volvería a Solla, a non ser, claro, que Merkel turre e se empeñe en namorar ao resto do país, coma xa ten namorados a Rajoy, Guindos, Montoro e, tamén, quen mo ía dicir, a Barreiro Rivas. Non me insistan: sei que eles argumentarían que a única maneira de tomar soufflé en Solla é aforrando, pero a min non me sae da cabeza a moi simple pregunta: podería Solla cociñar tan deliciosos menús se durante catro anos, por ser todos escrupulosos aforradores, o seu comedor quedase baleiro? Deixamos a resposta para a próxima comida.




Publicado en Diario de Pontevedra