IRRITADO COA AUTOESTRADA

Se ben é certo que o momento de maior irritación se produciu na autoestrada, o inicio do malestar comezou atrás, no banco. O meu trato tormentoso cos bancos vén de lonxe, de cando contaba 7 ou 8 anos, pero o regreso pola vía da psicanálise á relación amor-odio bancaria non procede que me deteña agora a esmiuzala. Só aterme ao feito de hai varios anos, o empregado bancario que me atendía normalmente, posiblemente porque lle tocaba vender o “produto”, me tentou coa idea de aceptar un dispositivo electrónico para pasar pola peaxe da autoestrada sen necesidade de parar para pagar nin con moedas nin con tarxeta. É moi cómodo, convenceume axiña o traballador, con pegalo na parte do parabrisas que menos che estorbe, esquéceste de facer esperas, entras pola vía rápida, e non te complicas. Ademais é gratis, unha atención que temos para os clientes preferentes... E eu crino. Foi gratis o primeiro ano, pero os posteriores, relixiosamente, cada ano un día antes, pago dez euros coma un campión por aquel detalle cos clientes especias. Aí estivo o inicio da irascibilidade. Outra vez tragando o engado, porque ademais de non resultar gratis, mentres non me sometín a control, as facturas de fin de mes aumentaban coma leite no lume. Como non había que pagar no momento, veña autoestrada para arriba e para abaixo, tanto tiña que houbese présa coma que non, que fose día de traballo ou souto, coma se a fin de mes non pasasen a conta e a AP9 fose barata. De todo isto deduzan que levaba xa dous ou tres anos quecendo o lume da ira contra o banco e, por suposto, contra a autoestrada, cada día máis cara. Non sabía que estaba agardando o día de esbourar a ira ata que o mércores pasado o comprobei. Viaxaba coma outra veces e, chegado á peaxe, vexo ringleiras de coches agardando para pagar. Mira o gusto que dá contar co trebello electrónico, pensei contentándome, agora métome polo carreiro só para preferentes e os outros quedan mirando para min. Pero velaí que as dúas carreiras preferentes, polo que fose, amosaban un X en vermello iluminando e tamén nelas había que facer espera. Supoñendo que por algunha razón non se podería acceder por esa vía nese momento, de aí o X ben á vista en vermello, optei pola vía normal, a lenta, a chamada automática. Porque agora son automáticas. Despiden aos traballadores e colocan máquinas coas que pagas con moedas, tarxeta, e ata podes pedir axuda. Pola automática me metín. Mal feito. Só cambiar de vía, vexo que se abren de súpeto as rápidas e todos os que agardaban avanzan, como é lóxico, a unha velocidade moito maior que a miña, mentres eu sigo agardando na automática a que me chegue a miña quenda. Non me excito. Respiro fondo. Teño présa, pero non para tanto. Un erro. Non cómpre alterarse. Un dos que vai diante de min, por problemas que ás veces ocorren nas automáticas, debe pedir axuda, saír do coche, parlamentar cun empregado que vén socorrelo e retarda o pago en varios minutos. Ninguén se irrita, polo menos as bucinas non soan. Xa só me quedan tres diante de min. Non é para tanto, tranquilízome. Pasa un, outro, un terceiro e xa entro eu. Pois non. Xusto o que está diante de min tamén tropeza con algún inconveniente. Vexo que timbra, que saca a man pola fiestra, que volve a timbrar, que mira para atrás como pedindo desculpas, ata que, por fin, non entendín o problema, a barreira érguese e o coche avanza. Agora vou eu, penso. Pero non. Soa o pitido que indica que le a miña tarxeta de pago preferente, pero a barreira non se ergue. Detrás de min vexo un enorme camión con matrícula de Portugal e un condutor subido coma a unha torre de control que me vixía con mala cara. Como a barreira non se abre, timbro tamén eu na automática solicitando axuda. Os coches seguen pasando ao meu carón pola vía preferente a boa velocidade, moitos deles vehículos pesados que meten un ruído atronador. Un señorita trata de me axudar: está na automática, señor, pode pagar vostede con moedas ou con tarxeta de crédito. Pero eu conto con dispositivo electrónico, señorita, trato de lle explicar, e xa saltou, co que entendo debería abrirse a barreira ou corro o risco de pagar dúas veces. Non me debe de escoitar. Non recibo contestación. Nestas, o camioneiro portugués que debeu estar tragando bile durante todo o proceso, entrou en cabreo sen filtro e comezou e pegar uns bucinazos de transatlántico. Timbro de novo solicitando axuda e outra vez mal escoito por causa dos ruídos idéntica instrución á xa coñecida: pague con moedas ou tarxeta de crédito, está nunha vía automática, o dispositivo electrónico, aínda que pitou, non llo cobraremos, pero, se prefire, retroceda e entre pola vía rápida. Supuxen que a informante non era consciente do camión que tiña detrás ou non me aconsellaría tal cousa, pero como a bucina seguía, agora sen complexo de ningún tipo, queimando nos meus oídos, estalei: Abra dunha vez a barreira! A pesar do balbordo de tanto coche avanzando por tódalas vías menos pola miña e de que a bucina do meu perseguidor non cesaba, puiden entender: Non entorpeza o paso, señor, non ve que está atascando a vía? Atascando que? Acordeime do banco, do dispositivo electrónico, das subas terroristas da AP9, da automática e ata supoño da nai de alguén que non tiña culpa algunha. Cando volvín a certo sosego, dinme conta que xa non soaba ningunha bucina, o camión optara por recuar e meterse por outra saída, non tiña ninguén detrás de min. Todos elixían outras vía, deixábanme coa miña irritación diante da miña automática. Comprobado que ninguén me facía caso e que o ridículo non me levaba a ningures, retrocedín, metinme pola vía rápida e seguín maldicindo aos bancos, á autoestrada que non é unha navallada á nosa terra pero si cara a máis non poder e á automática que me fixo perder os nervios.



PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA