O MEXILLÓN XUSTICEIRO

Escribía hai un días Almudena Grandes felicitando o Nadal a todos menos aos culpables da crise e aos corruptos. Para estes pedía unha ostra xusticeira que os castigase como se merecen. Miren por onde, eu que son funcionario recortado sen misericordia, que pago os meus impostos sen posibilidade de escapatoria e incapacitado absoluto para mover unha folla do castelo de naipes que é esta economía, vén un mexillón xusticeiro e traidor e abáteme na cama deixándome sen forzas nin ánimo para nada. Pero as miñas calamidades non comezaron así. Como a un lle ensinaron que vale máis previr que lamentar, ao tempo xusto recomendado polo meu dentista fun á revisión pertinente. Adianto que non padecía dor de ningunha clase, só un pequeno burato onde ás veces quedaba algo de comida. Comprobado polo especialista o estado da miña boca decidiu que, para mellor perfección e prevención, non viría mal cubrir ese oco. Acepto presuposto e día e alá me presento á cita correspondente. A reparación comezou de maneira distinta a como era habitual coa miña antiga dentista, que sempre me explicaba en que consistiría o traballo, indicaba o proceso polo pormenor e avisaba que, diante da menor molestia, erguese a man esquerda. Este nada. Bos días e “abra a boca; máis!”. Por tres veces sentín a picadura fina para me anestesiar e axiña souben que nesa zona non sentiría nada . Mais no curso da operación notei que as mans eran duras, torpes, descoidadas, irrespectuosas. Fóra da área anestesiada recibía beliscos, tiróns e golpes dos trebellos eléctricos de maneira innecesaria. “Abra máis, máis” eran as únicas palabras que saían da boca do especialista que xa eu convertera en barbeiro ao estilo da literatura do século de ouro. Exercitando a miña capacidade de sufrimento fun quen a aguantar a que o barbeiro rematase a súa dolorosa obra de recheo na moa. Sentín un alivio enorme ao saír pola porta da consulta. Pero durou pouco. Morto o efecto da anestesia, a pel interna trillada e chea de beliscos era unha dozura ao lado da dor lancinante que subía desde a moa á cabeza. Aí comezou o meu doce Nadal. Imaxinen o día de noiteboa reparando esa avaría. Menos mal que son de bo contente, pensei que así comería menos e non sufriría problemas de estómago. Erro maiúsculo. En pleno proceso curativo, ocórreseme comer o mexillón xusticeiro e quero ser o suficientemente delicado para aforrarlles as consecuencias que se derivaron. Se a cada un dos culpables da crise lle tocasen sete ou oito intoxicacións similares e lle fixesen xurar que nunca máis especularían, enganarían e desprezarían ao homes polo mero beneficio inmediato, seguro que algún se reformaba. Pero xa ven, a xustiza actúa como lle cadra. Cébase nun simple funcionario. Pero é que antes de chegar a este final, aínda houbo máis. Tal vez abobado polos antibióticos e o exceso de calmantes, sen explicación fácil, un antes de xantar atópome que me faltan as gafas. Estarán no coche, deixaríaas na outra chaqueta, quedarían enriba de mesa... Non. Perdéronse. Con resignación aceptei que calquera pode perder unhas gafas. Aproveitei para revisar a vista e mercar unha novas. Un regalo de Nadal. Tampouco se vai afogar un nun vaso de auga. Así pois, coa moa a medio arranxar, cargado de calmantes, encargadas unha gafas novas, disposto a non permitir que as circunstancias me estragasen as festas, viaxo tranquilo e sen présa o día de noiteboa para cear coa familia. Chovía moito e decidín conducir con moita prudencia. Puxera música clásica para me esquecer do malestar permanente da moa e non lle dar máis importancia a unha simple perda de gafas. Pero nestas, xúrelles que así foi, veume á cabeza: agora só faltaría que fallase o coche. Nin tres minutos. De súpeto, tres alarmas luminosas acéndese no cadro de mandos. Repaso o libro de usuario e de maneira categórica ameaza que se aparecese un dos indicadores que aparecía debía parar inmediatamente e non circular, pois corría o perigo de romper o motor. Que lles parece que fixen? Non. Non me cabreei. Chamei a grúa e decidín que en min non mandaban as circunstancias adversas. Por algo así ía a perder a ledicia do día de noiteboa? Claro que o mal aínda estaba por chegar. O día propio de Natal espertei coma se comese un boi, ao longo do día as molestias adquiriron ton insoportable, e, entre a moa e o mal completo do meu corpo, esquecinme do coche, das gafas e de calquera penalidade. Prometín que non entraría en detalles da intoxicación e non o farei. Pero imaxinen o peor. Agora, levemente relaxado, a base de moito líquido e paciencia, escríbolles esta felicitación de aninovo porque sería moi inxusto que lles fixese pagar polos meus males. Comparto a idea de Almudena Grandes: felicidade e mellor ano para os traballadores, para os heroes diarios, para os que loitan pola educación e unha sanidade gratuítas, para os honrados e os que sofren. Para os corruptos e culpables, que os hai, como mínimo un mexillón xusticeiro.



PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA