DO ESFORZO Á GRAZA

COMO levo máis dun ano sen prender a televisión, de non ser por unha amiga que me avisou, non me decataría de que aínda existe algún programa que se pode ver. Díxome: porque algún día vexa La noria non debes deducir que non sei que existen e mesmo vexa outros programas, non sabes que os domingos á once, na dúas, emiten un no que aparecen persoas que teñen algo que dicir? Grazas a internet, cando chegou esta chuvia rancorosa por tanto agardar, aproveitei unha tarde para ver nunha tacada a Lledó, Savater e José A. Marina. Non é que sexan entrevistas excepcionais, pero si, entre o que se ofrece, pódese ver.

Acordeime da entrevista a J.A. Marina observando a varios adolescentes realizando exercicios de expresión corporal. As nenas aplicábanse con maior entusiasmo, e case todas, con diferencias, por suposto, lle daban máis traza ca maioría dos nenos. Estes, máis entalados polo medo ao ridículo, mofábanse das instruccións, ridiculizaban aos que o intentaban, incluso algún se pechaba e se arredaba do grupo nun claro xesto de impotencia e covardía diante da tarefa. Na defensa do meu xenro, debo dicir que tamén algúns se empregaban con interese e paixón, pero os menos. Das nenas, xa dixen, case todas, incluíndo ás máis tímidas, se atrevían e probaban para adecuar o corpo ao ritmo e pasos que marcaba o profesor. Pero entre elas, dúas en especial, movíanse con tanta soltura e graza, con tanta naturalidade que eu, sempre dos apoucados para soltar o corpo, sentía verdadeira envexa. Resultáballes tan doado flexionar, moverse a compás, xirar, parar no momento preciso, erguer a cadeira ou balancear a cintura coma vimbios que daba xenio velas. Ningún ritmo se lles resistía. Acababa unha peza e xa suspiraban para que se encadease a música seguinte. Gozaban co que realizaban. O corpo, a música, o baile e o pensamento movíanse en perfecta harmonía. Véndoas así tan concentradas e relaxadas, volvín á entrevista de Marina na que descubrín varios aspectos da súa persoa dos que non tiña nin sospeita e que me chamaron a atención. Un referíase á frustración que o filósofo sentía por non ser cantante de tangos e o outro, o realmente importante para o que lles conto, que antes de comezar os estudos de filosofía o que a el realmente lle apetecía era ser bailarín. Sempre, dicía, quixera ser bailarín porque se sentira atraído polo misterio da transformación do esforzo en graza. E iso foi o que observei vendo aos adolescentes bailado: de todos, por máis que se esforzasen, só dúas tiñan o don de transformar o esforzo en auténtica graza.