MONECO PARA AS MALLEIRAS

 

            O gran problema que se aveciña despois das eleccións do 20-N é a experiencia de baleiro que padeceremos. Nada se valora mentres se ten. En canto experimentamos a perda, chega a dolor.  Refírome á perda que significará Zapatero? Realmente son dos que penso que alguén o botará de menos, cando parece que a maioría dos españois está suspirando por que desapareza ese personaxe de triste mandato para comezar unha época nova? Pois si, a ese mesmo me refiro. E quen máis o botará de menos será a oposición de agora, previsible gobernante para daquela.

            Zapatero está cumprindo unha función magnífica nesta etapa incerta e pesimista. Ninguén podería realizar con tanta enteireza o papel de moneco das malleiras tal e como el o está interpretando. Cando os acontecementos se torcen, nada mellor ca un chibo expiatorio sobre o que descargar toda a agresividade, culpa, frustración e impotencia. O paro, a falta de recuperación, o gasto excesivo, a corrupción, a mala educación, o pesimismo xeneralizado, todo atopa un culpable evidente e innegable. Contar cun comodín de tal resistencia (a clave dun bo moneco é que non se descompoña de todo, que non chegue a dar mágoa, nese caso perde os seus efectos benéficos) tranquilízanos respecto da responsabilidade e ábremos a unha miga de esperanza.

            En canto á responsabilidade, en parte con bastante razón, nada parece ir en contra da liña de opinión instalada dende hai anos: quen non soubo darse conta das dimensións da crise, quen non estivo activo e aleuto dende o principio, quen permitiu que todo se descompuxese foi Zapatero. El é o culpable da destrución de emprego, do estalido da burbulla da construción, da desfeita financeira mundial, da falta de cohesión entre os políticos europeos e , se me apuran, de que Obama non fose o revulsivo que se agardaba para os EEUU. Por suposto, tamén el é o responsable maior de que ETA non se disolva, de que tardase tanto en declarar que non pensa seguir matando e de que  aos españois, agora,  a ameaza do terrorismo lles importe moito menos que a ameza do paro. E sendo culpable de todo isto e moito máis, o único que cabe como reacción é repetilo, propagalo e introducilo na mente de todos para que non nos cansemos de descargar sobre el toda a nosa ira. Meréceo. Que aguante. Que non fose tan inútil e incompetente.

            Polo que toca á esperanza, ben claro está: se existe un culpable visible, nada mellor ca desfacernos del. A esperanza do cidadán está depositada en que desapareza o causante do mal. Expulsémolo. Esquezámonos del e dos tristes anos do seu goberno. Pisemos a súa imaxe e o que supuxo o seu tempo de mal goberno, así, supoñemos, a situación variará, conseguiremos saír da triste atonía e pésimas noticias coas que almorzamos cada mañá. Non importa  o que o partido da alternativa propoña, non é preciso examinar detidamente as promesas ou programas de quen virán despois, abonda con saber que alguén expulsará ao causante do mal, que hai posibilidade de desfacernos del para sempre, liberados dun pesadelo que nos situou ao borde do cavorco máis terrorífico. A esperanza asenta sobre a expulsión e anulación do malvado.

            O malo, coma sempre que se centra nun moneco toda a culpa e na súa desaparición toda esperanza, é que se pode experimentar o baleiro de quedar sen ter en quen zoupar toda a rabia e descontento. Que será despois de que el xa non estea? A quen lle botaremos a culpa unha vez esquecido? Certo que os novos gobernantes utilizarán durante bastante tempo este comodín para desculpa da súa propia imposibilidade de transformar a situación. Por suposto que dará para bastantes meses o recurso de acudir á desfeita e o deserto arrasado que deixou o antecesor. E non dubido que se proxectará sobre o seu continuador, antigo colaborador, idéntico papel de moneco das malleiras. Que o saiba Rubalcaba o que lle espera: catro anos de acusación permanente de que se non se fai máis é unicamente polo mal que o fixo mentres colaborou co verdadeiro espírito do mal. Pero aínda así, iso non se sostén eternamente. Pasarán os meses e chegará o momento no que non abonda con mirar para o pasado lamentando a desaparición daquel cómodo moneco que podía con todas as culpas. Entón será cando de verdade se saberá se a esperanza pode asentarse só en acabar co moneco das malleiras. Veremos se aos futuros gobernantes se lles atranca a desaparición de tan confortable moneco. Estaremos atentos.