MALAS NOTICIAS NA CARBALLEIRA

Un tende a supoñer que os máis pasan por idénticas canseiras, fobias, farturas e cabreos que un padece. E non sempre ocorre como subxectivamente cremos, claro. Aínda así, case aseguraría que no que se refire ás malas novas que a economía nos trae a cotío estamos todos un tanto saturados. Farta escoitar e ler cada día unha receita distinta, unha causa reiterada, un prognóstico aínda máis pesimista sobre a situación que nos agarda. Todos nos contaxiamos desa mirada curta e sen esperanza que nos atenaza. Por iso para o artigo de hoxe decidín descender ao microcosmos da Carballeira, o lugar asociado á paz, ao silencio e ao afecto máis seguro e incondicional. Pero tamén na Carballeira hai noticias malas, pésimas. Que queren que lle faga? Teño que contarlles o que pasa, non sería honesto inventar o que non hai. Despois dunha pequena viaxe e sen practicamente comunicación ningunha, volvín á Carballeira para palpar do seu ulido, para pisar as follas que estran de óxido os camiños e para comer á beira da bilbaína nese morno que dá paz e acougo impagables. Pero, como xa dixen, había novas malas. A primeira, as cerdeiras. De dúas que trouxera nunha fermosa viaxe realizada na semana santa pasada ao Jerte, unha está practicamente morta. Non vai adiante. Ninguén dos da casa dá explicación do fracaso. Que se o aire podre que vén de Meirama, que se unha xeada rabiosa, que se tantos días sen chuvia... Ninguén entende a razón exacta, pero o certo e evidente é que unha, a máis vizosa das dúas, a que parecía que ía dereitiña para as medras coma unha vela, perdeu toda a folla, quedou sen color e, a pesar de que meu pai mantén que aínda non se pode dicir a última palabra, todo indica que non irá adiante. Non hai moito Víctor F. Freixanes escribía un artigo lamentando a morte dunha camelia vella e que o acompañara dende que mercara a casa. Segundo a súa explicación, a culpa da desfeita da súa árbore estivera claramente relacionada coa poda excesiva e brava á que a sometera . No caso da cerdeira non se cometeu tal equivocación, ao contrario, o mimo e coidados cos que foi atendida non xustifican que respondese de maneira tan ruín. Mentres meu pai non a dea por morta, a min non se me ocorre comezar cos oficios fúnebres, pero as perspectivas son cativas e moito me temo que calquera día, pola pena que dea vela sen vida, haxa que optar por arrincala e esquecela. E se o da cerdeira non me aledou, o do Misto nin lles conto. Si, cóntolles porque merece a pena ver o malvados que podemos chegar a ser. O Misto tiña fama de malo porque ladraba aos descoñecidos e porque a súa aparencia flexible e potente impoñía correndo por toda finca coma un verdadeiro lobo. Era un can fiel, algo trapalleiro, comíalle as galiñas a miña nai e ás veces merecía algunha reprimenda (nunha das últimas falcatruadas miña nai tardou en lle conceder o perdón, pero acabou por perdoalo, non merecía tal castigo). Certo que non lle gustaban as persoas que pretendían entrar na finca sen ser da casa ou sen unha boa carta de presentación ( boas palabras, boa mirada, serenidade, confianza, ganas de amizade), pero en canto sabía que eras dos nosos, convertíase en amigo fiel con ganas de brincar. Enérxico coma un tigre e listo coma un allo, nada me daba máis seguranza que velo ceibo marcando o seu territorio amplo e extenso, que era o noso. Nun dos últimos días, sen embargo, comezou a comer dun xeito descontrolado e preocupante. E canto máis comía, máis adelgazaba. Miña nai desconfiou que algo lle pasaba. Pero entre que se decidiu chamar ou non ao veterinario (ademais desa maneira rara de comer e adelgazar, comezou a estar algo murcho e menos vigoroso), unha mañá apareceu morto. A causa descubriuse de contado: alguén lle deu de comer algo envelenado. Un veleno que o foi perforando ata acabar con el no mellor da súa vida. Unha morte triste e penosa para alguén valente e decidido coma el. Unha morte impropia para un can nobre. Unha morte que non lle desexas nin ao peor dos inimigos. Envelenado. O pobre Misto morreu á maneira na que os covardes matan aos que temen, non pola fortaleza do outro senón polas súa propia debilidade. O Misto acendíase coma se nel habitasen as luminarias da vida e da ledicia. Houbo que apagalo cun veleno, ás agachadas, con premeditación, coas artes dos covardes. Agora teremos que nos conformar coa cadeliña Brasa que o substitúe, é negra e aínda non deu mostras de tristeza pola perda do seu compañeiro, a pobre é cativiña de todo, pero agardamos que os covardes non lle collan medo e comecen a planificar a maneira de desfacerse dela. Hai quen vive mal sen atopar inimigos, tanto ten persoa coma can. E cando os identifican, como non teñen valentía para outra cosa, se poden actuar con sixilo e covardía, ata matan. Xa ven, as cousas non van ben nin na Carballeira.